kafe yerine evde kahve içmeyi sevmek

belli bir yaşın getirdiği özelliklerdendir. parası olup olmama değildir mevzu. sadece insan kalabalığına tahammül edememe,kaçma durumudur.

mevzu para değil. ben insan sevmiyorum.

ya kardeşimmmm. bu sıtarbakslar mıtarbakslar yokken, bu yerli kahve zencirleri yokken, bu millet nerede içiyordu bu kahveleri? 1 kahve söyleyip 4 saat ortam + bedava vayfi internet yokken neredeydi bu kahveciler?

düzen ve ne popülerse oraya koşan insanı hiç sevmem.

şahsen ben kafeye gitmeyi de severim ancak nadiren. tanımadığım ya da samimi olmadığım insanlarla aynı ortamda bulunurken pek rahat edemem. bundan ötürü evimin konforunda kahvemi bazen yalnız bazen ailemle ama istediğim an güzel manzaramıza karşı içmeyi her zaman için çok daha fazla seviyorum.

tam olarak şu anda olduğu gibi dışarıdaki berbat kahveleri içmektense çoğunlukla kendi yaptığım kahveyi içmeyi tercih ederim.

normal bir ruh hâli.

bence kafede olay, biraz ortam değişsin. mümkünse açık hava olsun. karşımda da sevdiğim biri olsun da muhabbet edelim. yani asıl amaç kahve değil.

olay kahve içmeye gelince ben de evi tercih ederim. zira yağsız ya da az yağlı sütle, şekersiz içiyorum ve süt talebini her mekân karşılamayabilir. bir de çok sevdiğim bir fincanım var. onunla içmeye de bayılıyorum, yalan yok.

“kafede içemiyorum evin ruhu başka yea o kadar para veremem” edebiyatını yapanları görünce acayip gülüyorum. dışarı çıkmak, tanımadığınız kalabalıklara girmek ve bir şeyler içip etrafa bakıp dönmek insana iyi geliyor. ben çoğu zaman tek başıma yapıyorum bunu, açıyorum bir şeylerle uğraşıyorum. illa grup halinde gitmeye de gerek yok yani. ama böyle böyle bahanelerle evden çıkmazsak kafayı yeriz.

valla şu bayram sonunda kendi kahvemi yapıp dışarıda parkta bahçede oturup içip kitabımı okuyacağım.*
insan görmek için kafeye gidip dandik kahve içmek bana göre değil.

haa bak ortamı çeken bir yer olur, esnaflığı ile müşterisine iyi hissettiren bir yer olur.
oraya istemsizce gitmek istersin zaten.