kanıksanmış yalnızlık

acı vermeyen, adı üstünde kanıksanmış yalnızlıktır. kişi artık sosyalleşmek istemez, inziva durumuna geçer ve gerekmedikçe kimseyle yüz göz olmaz. her yalnız adamın-kadının da muhtemelen kendiyle aynı kaderi paylaşan birkaç dostu vardır. yerine göre pozitif yönleri de yok değildir. kimsenin derdini dinlemek zorunda kalmazsın ve icabında kendi iç dünyana dönüp, kendine daha fazla vakit ayırabilirsin, bu durum da kişisel gelişimine olumlu yönde yansıyabilir. kesin yansır demiyorum, şahıstan şahısa değişir bu durum. kimisi sosyalleşerek daha bir kendini geliştirir, kimi de inziva yoluyla. bu yapı meselesidir.

banka patronu olsaydım çok iyi kredi dağıtacağım bir alan oluştururdu diyebileceğim yalnızlık türü.

tercih edilmiş yalnızlık kredisi!

kurmuşlar insanları resmen. kendi kendilerine sömürgenliğe mazeretler, zeminler, konseptler hazırlıyorlar.
bu zırvalıkların öğrenilmiş, öğretilmiş, bilince yerleştirilmiş şeyler olabileceği akıllarına gelmiyor.
insan neden yalnızlığı tercih etsin kardeşim *, panda mıyız biz!?

kanıksarsan kalıcı olacak yalnızlıktır. insan denen varlık farkında olmadan kendini sürekli kodlar, kodunu böyle kabul edersen tam olarak öyle olur.