kapı komşusu

bazen lanet ettiren kişi/kişilerdir.

bizimki çok pis be! hem de dağınık. görmemek için neler yapsak da bir şekilde gözümüze sokacak bir pislik/dağınıklık buluyor. pisliğini toplamaktan, temizlemekten bıktık. yüzsüz. bir şey de söylenmiyor. hayır yani nasıl rahat ediyorsunuz, hiç mi utanmıyorsunuz o pislikten, dağınıklıktan.

şansımıza mıdır nedir, nereye gitsek bizi buluyor.

anlaşılıyorsa tadından yenmez. her fırsatta bir kahve içmeye gidilir. anlaşamıyorsanız hiiç çekilmez.

keşke sadece kapı komşusu olsa bütün apartman sırf dedikodu yapmaya her dk bizim eve gelir mi ya???

karısıyla kapıda karşılaşırsak selamlaştığımız, kocasıyla karşılaşınca görmezden gelindiğim ve beni bu yüzden irrite eden ailedir.

kafalar uyuşuyorsa şayet, çat kapı gidilendir, davetsiz gelendir, bir kahveye gidip saatlerce sohbet ettiğindir.

bizimkisi gayet seviyeli bir ilişki. iki kapı komşum var. biri, evsahibinin kızı, diğeri de bizim gibi aynı kişinin kiracısı. arasıra birbirimize yemek veririz, rastlaştıkça selamlaşır, hal hatır sorarız ama ev ziyareti falan yapmadık, gerek yok. allah korusun baş sıkışsa kapıları çalınır, bizimki de çalınabilir.

kapı komşumun özelliklerini düşünmeye çalışırken, kapı komşumun camii olduğunu hatırlamam ayrı bir güzellik.

apartmanda tek memnun olduğum komşum. ülkesinden her dönüşünde getirdiği vodkaların da bunda etkisi var tabi ki.

harika bir insan kültürlü düsünceli. kalp kalp(bkz: swh)

post-modern çağda özellikle büyük şehirlerde apartman hayatı yaşananların başına gelen, adını; sanını, kim olduğunu bilmediğimiz insanlardır. teknolojiyle birlikte yaşanan kötü olaylar, insanların tükenmişlik sendromuna kolayca tutulması, egoist yaşan biçimi bizi komsularımızdan bi-haber yaşatıyor. maalesef bu çok üzücü bir durum.

olmayanı makbuldür. örneğin benim kapı komşum yok ve hatta binada tek yaşıyorum. üstelik bina köşede olduğu için komşum olma ihtimali de yok. 10 sene istanbul kalabalığında yaşadıktan sonra cennet gibi geliyor burası..

kapılarımız arasında 2 metre mesafe ya var ya yok. duvarlar da bitişik. evde bir yığın insan var. evin hanımı türbanlı. evin erkeği üç yıldır üniversite sınavına girip kazanamayan ebleh oğluna başarı ödülü olarak scooter aldı. sanayiye çırak ver de araç kliması tamirini öğrensin diye akıl verdim. arada sırada oğluna "or çoooo" diye bağırıyor. bir de kızları var. 16 -17 yaşlarında. mini şortlu, "crop toplu" bir hanım kızceğiz. adam ara sıra karısına da "orrr. ." diye bağırıyor. evdeki diğer kişileri çözemedim. oğlan sınav için çalıştığı test kitaplarını apartmanın ortak alanına koyuyor. bunları alın böcek yapıyor dedim. ikinci kez söyledikten sonra kağıt toplayıcıyı çağırdım. üç seferde indirdiler. bir de kapı önüne koydukları ayakkabılar. hava sıcak. havalandırma nanay. nasıl kokuyor. bir gün kazara yağlı salçalı su dökeceğim birinin içine.
ha. hiçbirinin adını bilmiyorum.

bizimkiler dünyanın en beleşçi ailesi olabilir. genel olarak da bir tuhaflar ama en komik halleri her şeyi bedavaya getirmeye çalışmaları. 2 yıl önce aldığımız eve hangi usta gelirse gelsin mutlaka daha usta bizdeki işi halletmeden kendilerine de o ustayı çağırıyorlar. usta sorunu tespit ediyor, ne yapılması gerektiği ve ne kadara mal olacağını söylüyor ancak sıra tamirat ve ödemeye gelince koca koca insanlar buhar olup kayboluyorlar. geçen ay çatıları çürüyüp üç kat aşağısının duvarları çöktü, adamlar "site yaptırsın" diye kendi yaptırdıkları teras tavanını tamir ettirmedi.

bu arada kendilerinin bildiğimiz kadarıyla ankara'nın çeşitli yerlerinde 4 evi var.