kapıdan çıkan insanı gözden kaybetmek

dizilerde ve filmlerde bolca denk geldiğim ve her denk geldiğimde sinilerimi alt üst eden saçmalığın dik alası olaydır. anlıyorum elbette kameraların yerleşimi, stüdyonun imkanları ve başka bir sürü neden olabilir arkasında ama bu saçmalık olduğu gerçeğini değiştirmiyor.

olay genelde şöyle cereyan ediyor: iki kişi bir odada ve elbette ayakta derin bir tartışmaya girerler. bir tanesi söylememesi gereken bir şey söyler. diğeri zaten kapıya daha yakındır çoğu zaman ve hemen kapıya yönelir. ağzı torba olmayan arkadaş da peşinden gider ancak onuru zedelenen kişi çoktan kapıdan çıkmıştır. diğeri ise o kapıdan çıkamaz nedense. sadece eşiğe kadar gelip bağırır: samantha, samantha diye.

ya da şöyle bir versiyon mümkündür. genç kız eve gelir. annesi ve babası olduğunu düşündüğü kişiler tam da kapı ağzında aslında onun evlatlık olduğunu ve bunu ona söylemenin zamanı geldiğini konuşuyorlardır. çünkü bu kadar hassas bir konu tam salonun ortasında konuşulur. kız onları duyar, gözleri dolu dolu “ all this time, you lied to me” gibi bir şey söyler ve çıkar kapıdan. anne baba ise kapıya kadar koşar ve yine tam da eşikte ya da kız kapıyı çarpmışsa kapıya yüzünü yaslayarak “ i am sorry” içeren cümleler kurar.

işte bu anlarda içimden şunlar geçer hep: çıksana kardeşim kapıdan, deli misiniz siz! aç kapıyı koş peşinden. daha koridorun köşesini dönmemiştir ki çıkan. asansöre ulaşmamıştır daha. sizin üzerinizde nasıl bir büyü var! eşik cinleri mi sardı evinizi! koşsana oğlum dışarı.

ama bu sözler boğazımda düğümlenir kalır, öfkeyle kapıya bakarım. serde erkeklik var, çıkamam o kapıdan dışarı.