kapıyı hızlıca kapatınca hissedilen suçluluk

enteresan bir duygudur bu. sırasıyla şu düşünceleri getirir akla;

- oyy, hızlı mı kaçtı biraz acaba.. ?

- evet ya, çarptım gibi oldu galiba.

- yuh! kırdım lan resmen!

- açıp özür dilesem mi acaba... ?

- acaba yanlış anlamış mıdır?

- yok be, o kadar da hızlı değildi, apartman yankı yaptı...

- ulan biz bunla dün biraz tartışmıştık, ona gönderme yaptığımı sanmasın?

- kesin bozuldu bana, dönünce trip yapar şimdi bu.

- ehh be yaparsa yapsın, oh ne güzel çarptım anuna koyum.

- cereyan yaptı, cam açıktı.

- o kapı kırılsa parası da içimize kaçardı ha.

(bkz: gider)

kapıyı bilerek hızlı çarpmışsam kapıyı fiziksel bir hasar oluşmasını umuyorum. camlı oda kapısı ya da araba kapısı örneğin. haçan o cam kırılmayacaktı da ne fışkı yemeye çarptın kapıyı?
bilerek yapmamışsam ve kapının ardında biri varsa, döner bi gönül alırım; "yanlışlıkla oldu, pardon" diye.

tam kapatacakken arasina elinizi koyup aci hissetmekten daha iyidr

niye ben bunu sucuk okudum bilmiyorum ama o kapının da o saatte orada ne işi varmış der geçerim. geri dönüş olmaz bazı durumlarda.

bir de sanki birinin canı acımış gibi yüzümü buruşturuyorum ben.