1.
ara ara yaptığım ve daha sık yapmak istediğim eylem.
haberleşmek zor olsa da, üstesinden geliyoruz.
oysa bir kedi ile iletişim kurmak daha kolaydır, ya da köpüş ile. "gel pisi pisi." dersin, ya da köpeğe ismi ile hitap eder, cuk cuk benzeri bir ses çıkarırsın, hallolur.
fakat kargalarda durum pek öyle değil.
az evvel, yutkunmakta zorlanmasınlar ve daha sonradan boğazlarında şişmesin diye, suyla ıslattığım bulgurlar ile küçük parçalara böldüğüm ekmek tanelerini mermerin üzerine istiflemeden önce,nasıl seslenecektim ben bunlara?! halini aldım.
doğru kelimeyi bir türlü düşüredim usuma.
balkona çıktım ve "eşek eşeği, karga kargayı tanır." diyerek gaklamaya başladım. burada tek gayem dikkatlerini çekmek, "hey kargalar, bakın. bunları sizin için buraya bırakıyorum." demekti. sesim, ben konuşurken taşıdığı özelliklerinden birkaç adım uzaktaydı üstelik, daha derinden ve kalın bir ses ile gaklıyordum. yoldan geçen insanlar gaklayan beni görmesinler diye, içeri daldım sonra.
kedi sevgisinden mütevellit evin etrafında otuz tane kedi oluşu, "karga beslemek" gibi kolayca yapılabilecek bir eylemi hayata geçirmeyi bir tık zorlaştırdı ardından:
hamile olan karamel, "miyaviyav, ıslanmış bulgur, en sevdiğim! diyerek masum kargaların öğle yemeğine göz dikmekteydi.
burada, sevginin yerini farklı duygulara bırakabilme potansiyeli girdi devreye. biraz sinirlenmedim değil. hayır, senin maman ayrı yavrucuğum.
demek istedim. ne ettir bu, ne de protein. hem bulgur seven kedi mi olur allasen...
birkaç bulguru mideye indirdikten sonra, bu yiyeceğin doğal diyetinde yer almadığını anladığından olacak, alanı kargalara bırakmaya karar verdi karamel.
pencereyi açıp bu kez gaklamadan, gel, gel... diye seslendim.
atasözünde olduğu gibi, karga, kargayı tanırmış gerçekten. gaklamayı doğru yapamamış, dikkatlerini çekememişim. kendim olup çağırdığımda davetimi kabul edip hoş geldiler, sefa buldum ben de.
quoth the raven, nevermore.
bir şiir
(bkz: hayata dair gülümseten detaylar)
haberleşmek zor olsa da, üstesinden geliyoruz.
oysa bir kedi ile iletişim kurmak daha kolaydır, ya da köpüş ile. "gel pisi pisi." dersin, ya da köpeğe ismi ile hitap eder, cuk cuk benzeri bir ses çıkarırsın, hallolur.
fakat kargalarda durum pek öyle değil.
az evvel, yutkunmakta zorlanmasınlar ve daha sonradan boğazlarında şişmesin diye, suyla ıslattığım bulgurlar ile küçük parçalara böldüğüm ekmek tanelerini mermerin üzerine istiflemeden önce,nasıl seslenecektim ben bunlara?! halini aldım.
doğru kelimeyi bir türlü düşüredim usuma.
balkona çıktım ve "eşek eşeği, karga kargayı tanır." diyerek gaklamaya başladım. burada tek gayem dikkatlerini çekmek, "hey kargalar, bakın. bunları sizin için buraya bırakıyorum." demekti. sesim, ben konuşurken taşıdığı özelliklerinden birkaç adım uzaktaydı üstelik, daha derinden ve kalın bir ses ile gaklıyordum. yoldan geçen insanlar gaklayan beni görmesinler diye, içeri daldım sonra.
kedi sevgisinden mütevellit evin etrafında otuz tane kedi oluşu, "karga beslemek" gibi kolayca yapılabilecek bir eylemi hayata geçirmeyi bir tık zorlaştırdı ardından:
hamile olan karamel, "miyaviyav, ıslanmış bulgur, en sevdiğim! diyerek masum kargaların öğle yemeğine göz dikmekteydi.
burada, sevginin yerini farklı duygulara bırakabilme potansiyeli girdi devreye. biraz sinirlenmedim değil. hayır, senin maman ayrı yavrucuğum.
demek istedim. ne ettir bu, ne de protein. hem bulgur seven kedi mi olur allasen...
birkaç bulguru mideye indirdikten sonra, bu yiyeceğin doğal diyetinde yer almadığını anladığından olacak, alanı kargalara bırakmaya karar verdi karamel.
pencereyi açıp bu kez gaklamadan, gel, gel... diye seslendim.
atasözünde olduğu gibi, karga, kargayı tanırmış gerçekten. gaklamayı doğru yapamamış, dikkatlerini çekememişim. kendim olup çağırdığımda davetimi kabul edip hoş geldiler, sefa buldum ben de.
quoth the raven, nevermore.
bir şiir
(bkz: hayata dair gülümseten detaylar)
devamını gör...