karşındaki insanın içten konuştuğunu sanmak

bir ahterbin ukdesi.

ikili muhabbetlerin masumiyet dönemine denk gelen sanma hali.

insanların kalbini açıp içine bakamıyoruz belki ancak gönül karartısının surat meymenetsizliğine olan yansımasının yalancı kırışıklara dönüşümünü az çok anlamaya başladığınızda olgunlaşma dönemine girmiş oluyorsunuz. ben adamı gözünden tanırım diyen nice kişilerin heder olduğu günümüz tüketim toplumunda, samimiyet aramanın bir manasının kalmadığına, insanların fıtraten kötü huylu olabileceğine olan kabullenişlerin ne kadar erken o kadar iyi olduğunu bilmek ve yalnızlığa alışmanın esas olduğunu hayata geçirmek gerekiyor.

hem herkes kendini kurtarır, olan sana olur, yapman guzum.

ben içten konuştuğum için karşımdakinin de içten konuştuğunu düşünürüm. çünkü neden? kişi kendinden bilirmiş işi. yani sen nasılsan, onu da öyle biliyorsun.
ve bence bunda bi yanlış yok. yanılıyoruz ama anlıyoruz.
hatta çoğu zaman, o insan evriliyor, o da dönüşüyor, içten konuşmaya başlıyor.

insanlara sihirli değnek değdirecek değiliz elbette. kendimiz olsak kafi.

bırakın sanalım. bırakın sansınlar. bırakın kandığımızı sansınlar. zamanla bunun da farkındalığı oluşup ayırt edebiliyorsunuz zaten kim içten, kim riyakar.*