kaybedilen en değerli şey

kaybedilen en değerli şey sanırım zamandır.
bu düşünce ruminasyonla birlikte harmanlanınca majör depresyonların doruklarına yelken açtırır.böylelikle insan kendini, kendi yarattığı o kaosa sürükler.
bu yüzden motto" her ne nedenle, ne olduysa oldu, bugün burdasın, şimdi yarını daha iyi hale getirmek için neler yapabilirsin ona odaklan.” olmalı ki,o kaybedildiği düşünülen zaman olgusu daha da ilerleyip bir ömrü hapsetmesin.

hayallerim hırsım. saçlarım. geriye ne kaldı bir beden . bedenime asla sahip olamadılar ama ruhumu delip geçtiler.
ama ben yıkılmam öyle . gelin lan teker teker hep birden . caminin ordaki parka adamlarızla gelin sorun değil.

taş.

pırlanta gibi bir şeydi. güneş gibi parlar, gökkuşağı kadar renkliydi. kim bilir hangi köşede?

“zaman…”

kimi zaman kazandığımı sandığım
ama
hiç kazanmadığım bir şeyi kaybettim.