kedinle aran nasıl sorunsalı

pek yok acikcasi aramiz.

çok gülüyorum kendime. değişik hatun. bazen beni çok şaşırtıyor ama iyi ki var.
misal moralim bozuk olduğunda filan hiç beklemedigim hareketleri var. anında modumu değiştirip kahkaha attirabiliyor. seviyor bence beni.

öncelikle safiş asil bir kedi olduğu için sadece o istediğinde sevmeme izin veriyor. yatağımdaki battaniye favorisi ama odama gelirse kanepede de yatıyor. tüm asaletini bozarcasına uzanıp seviyorum veya sataşıyorum bazen, sonuç iki tarafında neden böyle olduğunu anlayamadığı çizikler, hırlamalar ve pati darbeleri, biraz da benim ona sert davranmam sonucu ayrılıyoruz genelde. üzerimde yatmayı seviyor bir de ayak ucumda veya ayaklarımın üstünde.

geçenlerde kalp krizi geçirmeme vesile oluyordu. bazen erken yatıp sabaha karşı kalktığım oluyor. sabaha karşı uyandım mutfağa gittim.

bir süre sonra baktım okuduğumu anlamıyorum dedim gidip biraz daha yatayım.

o ara baktım bir sessizlik var. genelde beni gören kedi miyavlayarak mama ister ama ortada ne kedi var ne de miyavlama.

bütün odaları tek tek aradım hayvan yok. gündüz olsa sokak kapısı açıldığı bir sırada evden kaçtı diyeceğim ama o ihtimal de mümkün değil.

aramaya başladığım halde ses de gelmeyince bir de hasta olduğu için dedim acaba bir koltuğun arkasına saklanıp orada ruhunu mu teslim etti. yani o an insanın aklına dünyanın en saçma şeyi bile olsa mantıklı bulabileceği bir düşünce gelebiliyor.

yatak odasını aramıştım ama yorganın altına bakmamıştım. en son geri geldim yorganı bir kaldırdım bana bakıyor.

arkadaşlarla konuşurken ben 10 yıldır yaşadığım hayvan sonuçta, tepkim normaldi dedim bana cevap olarak sen duygusallık yapmışsın dediler.

yani insansın da bence evcil hayvanın ölümüne üzülmeyen hatta dağılmayan insan varsa bilemiyorum.