kendi sorumluluğunu alamamak

küçükken anneniz söyler şunu yap, bunu yap vs. diye büyünce ise bunları kendimiz yapmamız gerekir, örneğin yerleri pis gördün başka bir işin yoksa yerleri temizlemen gerekir veya bunu planlaman gerekir, ancak içimize doğan bu hisleri terkediyoruz, bizden değilmiş gibi davranıyoruz, tembelliği seçiyoruz ve bu bizi depresyona vs. götürüyor, ha yerleri temizleyince her şey çok mu iyi olacak hayır ancak, yerleri temizlememekten daha iyi olacak

insanın hayatının sorumluluğunu alması kolay bir olay değil. hatalı kararlar aldığınızda bu kararların olumsuz sonuçlarıyla yüzleşmek zorunda kalacaksınız ve suçun en azından bir kısmını kendinizde bulacaksınız.

bunun yerine sorumlu olmadığınıza inanırsanız yani kendinizi ikna ederseniz rahatlarsınız belki ama uzun vadede çevrenizde tepkiyle karşılaştıkça insanlardan uzaklaşırsınız.

her şeyin tüm sorumluluğunu omuzlarına almak değil de kendi payına * düşeni yadsımamak gerektiğini düşünüyorum.

bazen bu sorumluluk hayat memat meselesi olabiliyor. zardan düşmeyi bile beklemeyecek kadar kibirli olan ekrem abi bunu hayatıyla ödedi.

öğretilen ve karşılıklı beslenen durum. iç içe bir toplum yapısına sahip olduğumuz için bireyselleşme epey geri planda kalıyor. insanlar bir anda hayatın içine tekmelendiğinde kendi sorumluluğunu alabiliyor. adapte olmaya çalışırken bocalıyor, yetersiz hissediyor ve daha önce sorumluluğunu üstlenenlerle bağını koparmakta zorlanıyor. yani olması gerekenden oldukça geç yaşlarda, maruz kalarak deneyimliyoruz hayatı.