kendi varoluşunda anlam aramak

kendi varoluşunun gizemini çözme çabası olarak tanımlanabilen eylem.

varlığım ne katar ve yokluğum neyi eksiltir gibi sorularla anlamlar bulunabilir.

hepimiz yok olmak için var olduk.
aradaki sürede sadece oyalanıyoruz.
çok anlam aramayın. yaşayıp, eğlenip, sevişip ölün.

yok, geçiniz.

(bkz: bokunda boncuk aramak)

beyhude çaba. anlam aranmaz verilir. anlamı bi'yerde bulmayacaksın. o anlam sende. o anlam sensin. anlamı sen vereceksin. bıçakla ekmek kesersen ekmek bıçağı, meyve kesersen meyve bıçağı, adam kesersen silah olur. bıçakta keramet yok, keramet tutan elde.

çok mantıklıdır. nihilizm sizi bir yere götürmez.

bulantı.

hayatın anlamını ararsanız muhtemelen bulamayacaksınız. ha bir dine inanıyorsanız o ayrı. dinlerin ortaya çıkış sebeplerinden biri de bu anlam arayışıdır zaten. çoğu da hep aynı şeyi söyler: burası sınav yeri, asıl yaşam öldükten sonra başlayacak. ama eğer bir dine inanmıyorsanız tüm olay burada başlıyor.

hayatın tek bir anlamı olduğunu düşünmüyorum. herkesin hayatı, yaşadıkları, tecrübeleri farklı. siz hayatınıza bir anlam biçmelisiniz. var oluşunuzu anlamlı kılacak bir şey… şayet öldükten sonra yok olacağınızı düşünüyorsanız iki yol var. ya hayatınızı anlamlandırıp bir erek için yaşamak ya da hayatın yaşamaya değmeyeceğini düşünüp yaşamınıza son vermek.

bazı öğretilere göre insanın, benliğinin farkına vardığı an yapması gereken ilk eylemdir. ilk olarak kendi varlığına anlam arar. ben kimim? nereden geliyor ve nereye gidiyorum? dünya üzerinde hatta evrendeki misyonum ne? sahip olduğum özellikler, eksiklikler ve fazlalıklarım niçin var? bunlarla ne elde edebilir yahut ne kaybedebilirim? ben kimim? nereden geliyor ve nereye gidiyorum? gibi sorularla bu anlam arayışının altını doldurmaya çalışır.

kimi bu konuda doğuştan şanslıdır. çünkü bu soruları sorabileceği; bilgili, deneyimli ve donanımlı ebeveyne sahiptir. bazen de bu, eksiye düşmesine sebep olur. çünkü ebeveyn ona, kendi donanımlarını yüklemeye çalışırlar.
biraz daha şanslıysa, hatta bayağı bayağı şanslı demek bu: ebeveyni ona yol haritası çıkarır, bu soruları ta baştan ona, onlar sorar: sen kimsin? nereden geliyor ve nereye gidiyorsun? dünya üzerindeki misyonun ne? sahip olduğun özellikler, eksiklikler ve fazlalıkların ne için var? bunlarla ne elde edebilir yahut ne kaybedebilirsin?
sen kimsin? nereden geliyor ve nereye gidiyorsun?

insanın hayattaki misyonunu bulması ve hikâyesini tamamlayabilmesi adına, her şeyden önce yapması gereken eylem, bilme, bulma ve bulunma halidir.

aramadığını iddia ederken dahi bu anlam sancısının içinde çırpınıp durmak tam olarak yaşamak demek. aksinde ısrar etmek de bu arayışın bir parçası. iyisi mi çok doğuşmen guzum, akışta bulduğumuz mana kırıntılarına parnak basıp toplayın; yuttuğunuz sizindir. afiyet şifalar.

anlam aramak yoldan sapmaktır. yoldan sapmadan tıngır mıngır , anlamın ve zamanın içinde şu anda yaşayalım . yorulmaya da değmez hayat , gelen gelir.

kierkergaardlar sanki bana,
"tanrı benimle ne kast etmiş olabilir?" demiştir.
sen kimsin be?

ben bunu biliyorum. üşengeçliğin entelcesi. en azından benim için öyle. bu yüzden nihilistimdir biraz. okudun, büyüdün, evlendin, çoluk çocuk, torun torba, yaşlılık ve ölüm. bu can sıkıcı bir güzergah.

anlam arayışı da bu can sıkıcı durumu giderme çabası. çünkü çok keyifsiz bir şey ne yaparsan yap bir gün öleceğini bilmek. insanoğlu da genetik kodu gereği "yok yok ben bu dünyaya sadece balını üretip sezon sonu ölecek arı olarak gelmiş olamam" diye düşünüyor. aslında bu türden varoluş sancıları içinde bir kibir de barındırıyor. kendini arıdan üstün görüyorsun. oysaki hepimiz karbon temelli canlılarız. yüksek bir bina inşa edebiliyorsun diye bir arıdan çok da farklı değilsin. fakat insan kendini önemsemek istiyor. bu sanırım bizim bir tür bug'ımız.

bütün bu ne yaparsam yapayım öleceğim düşüncesi kimini dine yöneltiyor, antik mısır kralını piramid yapmaya yöneltiyor, benim gibileri ise birşey yapmamaya yöneltiyor. çünkü biliyorum ki ne yaparsam yapayım öleceğim. o zaman bunca çaba niye? hangi işçi takdir edilmiş bal yapmış diye? 150 yıl sonra beni hatırlayan kimse kalmayacak. o zaman minimum efor maksimum fayda ilkesi ile hayata bakıp hayvan gibi yaşamak bana daha makul geliyor. çünkü biliyorum ki yaptığım, inşa ettiğim ne varsa yok olup gidecek.

hayvan gibi mi yaşayalım o zaman? bu noktada devreye vicdan giriyor. beni hayvandan ayıran özellik yüksek binalar yapmak değildi hiçbir zaman. vicdanımdı. vicdanlı bir nihilist bana en makul seçenek gibi geliyor çoğu zaman.