kendine olan inancının kırılması

özellikle son 1 yıldır yaşadığım durumdur, neden olduğunu anlayamadığım, ipin ucunu kaçırdığım hadise. ne zamandan beri kendime olan inancım kırılmaya başladı ve giderek artıyor inanın hatırlamıyorum. şüphesiz karantinanın ve onun getirdiği psikolojik bunalımların da etkisinin olduğunu düşünmekle beraber kendimin kendime bir el uzatmasını ve bu eli tutmayı bekliyorum. sonuçta bu kırdığım annemin porselen takımı değil.

toparlanması en zor kırılma.*

bir insana olan inancın kırıldığında, en kötü hayatından çıkarırsın. ama ya kendine olan inancın kırıldığında? depresyon, anksiyete, kaygı... en kötüsü de intihar düşüncelerinin yoğunlaşması. kendinden kurtulmak, başkasından kurtulmaktan daha basit gelir bazen. çünkü biter. inançsız insanlar, bunu daha kolay yapıyor sanırım. umarım kimsenin seçeceği yol bu olmaz.

inadına yaşamak gerekir. en çok kendine inanmalı, en çok kendini sevmeli insan. bu bencillik değildir, gerekliliktir.

çok kötü bir durum.ümidi sürekli besleyen ve neşeyi barındıran bir insanımdır ama bazen ve hatta çoğu zaman ben de bu durumu yaşıyorum maalesef elimde olmuyor çünkü süreçler ve duygular çok yoruyor,kırıyor üstüne üstlük yaşanılan ortam da eklenince kaçınılmaz oluyor.

bu durumu yaşıyorum diye kızamıyorum çünkü vaziyet bu duyguyu mecburi hâle getiriyor.

takribi olarak 11 yıldır ben. hatta 13 yıl da olabilir. neyse.