kendini bilen rabbini bilir

kendi özünüze ne kadar yaklaşır, kendinizi ne kadar tanırsanız, allah'ı da o kadar iyi tanır, allah'a o kadar çok yaklaşırsınız.

aynı zamanda uğur koşar'ın kitabının adı.

tam tersi önermedir. ahlakın da erdemin de özü ateistlerdedir. (ben hariç. ben bizzat çocuk pornosu ve ırkçılık harici tüm kötülüklerin dünyaya açılan penceresiyim)

zira düşünsenize ateist insan cennet vaadi ile iyilik yapmayan tanrısını göklerde değil kendisine özü kadar yakın etmiş insandır. ve cehennem korkusuyla da kötülükten uzak durmaz. o hususta da kendisine tanrısı bir empati kadar yakındır.

kendini bilmek ile kişinin hâl ve hareketlerine dikkat etmesi mi, yoksa kendisiyle yüzleşmesi mi kastedilmektedir ? şayet kişinin kendisiyle yüzleşme öyle kolay bir eylem değildir. kendine dürüst olduğun zaman genelde sonuç hüsran olur. kişinin kendisine dürüst olması bile büyük bir erdemdir. söyleyin ey ahâli; kaçınız sadece rab sevgisi ile iman ediyor ? kaçınız sadece iyilik olsun diye iyilik yapıyor ? .
ha eğer derseniz ilk dediğinden olsun, o zaman basit bir başlık olur.

(bkz: en-el hakk)

tasavvufi mantık ile; sana şah damarından yakın olan, sana ruh üflemiş tanrı senin, sen de onun bir parçasısındır. buradaki “kendin” ile kasıt budur. yani kendine yöneldikçe aslında yaratıcına yönelirsin. onu bulursun, böylece bilirsin.

sabah vaazımı da vermiş oldum allah kabul etsin.

büyüğünü bilmeyen allah'ı da bilmez diye bir alevi deyişi ekleyebileceğim başlık.

yani dogru 1 soz aslinda ama uzerine tefekkur etmek elzem.

kendini bilen nasil rabbini bilir.

kendini bilen, fizyolojik, biyolojik acidan kendini taniyan kisi rabbinin kudretini bilir.

kendi hasletini, iyi hasletini goren kisi, rabbinin merhametini bilir.

kendi hasletini, kendi kotu hasletini goren kisi, rabbinin ona verdigi iradeyi bilir.

yani aslinda insanda, rabbini tanimasi icin numuneler vardir seklinde anlasilabilir bu ifade.