kendini olduğun gibi kabul etmek

kişiliğini, bedenini, ruhunu, yaptığın tüm doğruları ve yanlışları, aldığın tüm kararları, dünyaya geldiğin aileyi, parçası olduğun toplumu nasılsa öyle kabul etmektir. gözümde nirvanadır, bulunmaz hint kumaşıdır. 40 yaşın bunun sınırı olduğu söylenir. kabullenemediğim neyse onu değiştirerek yapmaya çalıştığım şeydir. çünkü bu his için 40ımı beklemeye hiç niyetim yok.

benim henüz beceremediğim kabulleniştir. yapana da gıpta ederim. neyse ki 40'ıma 5 sene kaldı.(bkz: swh)

yanlış bulduğum eylemdir. eşimize dostumuza kulak vermek lazım belki cidden düzeltmemiz gereken şeyler vardır, kendimizi olduğumuz gibi kabul etmek değil sürekli geliştirmeye yönelik hareket etmemiz gerekmez mi ? kendimizi sevmeyelim demiyorum sevgi hastalığımızın önümüze geçer de iyileşemezsek sıkıntı olur diyorum.

ya ne olacağıdı. değiştirme fişim yok kendimin kabullendim mecbur.

kendini olduğun gibi kabul edebilmek için olumlu olumsuz tüm yanlarını tanımak, kendinle barışmak, eleştiriye açık olmak gerekir. kendini olduğun gibi kabul etmen, herkesin seni olduğun gibi kabul etmek zorunda olması değildir.
kendiyle bu denli barışık insanların genelde umursamaz olduğunu, eleştiriye açık izlenimi verme eğiliminde olduklarını düşünüyorum.

eğer burada bahsi geçen, sürekli olarak birilerine benzemeye çalışmak, onları taklit etmek yada farklı görünmeye çalışmak yerine kendine has bir mizacın ve karakterin olsunsa evet bence de kendini olduğun gibi kabul etmelisin. ama kötü özelliklerin var ve bunlar başkalarını da rahatsız ediyorsa kendini geliştirmeli ve iyileştirmelisin. bu benim düşüncem tabi.

kendini çok iyi tanımayı gerektirir, iyi kötü tüm özelliklerini bilip ona göre hareket etmeyi gerektirir. bir de öncelikler sırasında kendini birinci sıraya koymak demektir. en çok kendine değer vermek, sınır çizmeyi bilmek gerekir. çünkü kendine saygı duymayana hiç kimse saygı duymaz, kendini olduğu gibi kabullenmeyeni hiç kimse kabul etmez. aynada gözlerinin içine bakamadığın o kişiyi ancak bir gün hatalarıyla sevaplarıyla kabullenip şefkatle sarıp sarmaladığın gün içindeki savaş bitecek ve bu da dış dünyanda da kabul görmeye başladığın gün olacak.

yaşamayı ve hayatı sevmek için ilk ve en büyük adımdır

önemli olan bunu kabul etmek ve söyleyebilmektir.*

iyi bir tutumdur ama hep aynı kalmadığımız için her yeni halimizi de olduğu gibi kabul etmemiz gerekir. kendinden memnun olmamak da insanı farklılaştırabilir. bu bir nevi paradokstur da. her koşulda, kendini başkası gibi kabul etmekten iyidir ama. akıl hastalığıdır lan o!

ben de bu kadarım, ne yapayım yani, allah öyle yaratmış.

bana göre insanın kendini kabul etmesi daha kolay. çevreni kabul edemezsin çünkü yok öyle bir şey. bunun olgunlukla ilgisi olduğunu düşünmüyorum. coğrafya felan onlara hiç değinmiyorum zaten...

ama bu ben böyleyim işte yaaa triplerinde değil de bu beden benim, sahip olduğum ruh bu gibisinden yapılmalı. çevrende zibilyon insan var her kişiyi ve her olguyu kabullenmekle geçiremezsin ömrünü.

kendi düşüncelerini yansıt, kendini yaşa yeter.

çok güzel bir olaydır etraftaki olayları bir kenara bırakırsak kendini olduğun gibi gördüğün zaman hayat siyah yerine gri tonlarına açılıyor evet yakışıklı ya da harika vücudu olan biri değilim ya da karakter olarak belki türk aile yapısına uygun değilim ya da çoğunluğun sevdiği şeyler bana sıkıcı geliyor kitap okuduğum için "ne kitabı abi ya" yorumlara hedef oluyorum oyun oynamayı sevdiğim için "kaç yaşında adamsın hala oyun oynuyorsun" deniliyor ama işin aslı şu bu benim ben böyleyim ve böyle olmak beni mutlu ediyor şu ilke çok önemli sen eğer kendini mutlu edebiliyorsan hayat güzel sonsuza kadar başkalarını mutlu etmeye çabalarsan kendi hayatını kaçırırsın ve ikinci bir şansın yok.

kendinin olduğu gibi bi tanim biraz klişe bnce, çünkü kendini geliştirmek senin elinde ben buyum diye bisey yok istedigin insan olmak sana bağlı bence.

kendinde değiştirmek istediğin özelliklerin varsa kendini kabul etme aşamasını atlayarak başaramıyorsun. hani her şeyin başı sağlık denir ya işte bu da mental sağlığın ilk aşaması aslında. bu demek değil ki ben böyleyim-şöyleyim ve asla değişmeyeceğim, ben iyi- kötü birisiyim bu hep böyle kalacak. bahsettiğim kabulleniş asla bu değil. ben kimim, nelerden hoşlanırım, nelerden rahatsız olurum, olaylara karşı nasıl tepki veririm, neden benzer tepkiler alırım, nerelerde takılırım ve neden ilerleyemem, yarından ne istiyorum dünle birlikte neler getirdim gibi binlercesi. bunların cevaplanması ile şekillendirebiliyorsun her şeyi, ancak o zaman başlıyorsun kendini tanımaya aksi halde görmezden geldiğin her bir 'sen' sırtına yük olarak ekleniyor.

kimsenin yapmaması gerekendir. yani alın verin ekonomiye can verin de demiyorum ama ne bileyim, insan kendi üzerine çalışmalı, çok çalışmalı.

aslinda cok cok zor olan bi istir. bu raddeye gelene kadar nelerden gecer insan. oldugu gibi kabul etmek belki baskasina kabul ettirmekten daha zordur bile. eksiklerinle hata ya da kusur gorduklerinle yuzlesip onlari da kabul etmektir bir nevi. ve bunu basarincada digerlerinin fikri ve kabul etmesinin onemide ortadan kalkar. cunku en zoru basarmissinizdir zaten. yani kisaca oldugumuz sekilde olmak en basta bize sonrada sevdigimiz insanlara zarar vermiyosa degismenin, kendimizi degismeye zorlamanin hicbir anlami yok. bazen teslim olmak direnmekten daha faydalidir cunku

iyi olan özellikle kötü olan özelliklerini kendi karakterine birlestirip yaşamayı ve bunlardan pişmanlık duymamaktır. kendini kabul etmektir var olduğun kişiyi sevmektir.

biz ona boş vermek diyelim. amaan koy gitsin ben de böyleyim falan. böylece yarım saat kadar avunursunuz.

hayatta en çok istediğim şeydir kendimi olduğum gibi kabul etmek. ama ya olduğum kişi hayatıma, inancıma uymayan şeyleri barındırıyorsa, ya olduğum kişi hayatımı bana her defasında sorgulattırıp yanlış şeyler yapmama neden oluyorsa... hala kendimi olduğum gibi kabul mu etmem gerekir yoksa varoluşsal benliğimi değiştirmeye çabalamam mı?