kendini yetersiz hissetmek

yetersiz hissetmek iyidir zaman zaman. farkındalık getirir insana, bazen de teşvik eder, daha iyisini yapabilmek adına.

yetersiz olmak var bir de.
direkt "yetersiz olduğunu gözlerinle görmek"
bu, diğerinden farklıdır.
ağırdır.

terapi ile ya da bireysel emek ile çözülmesi gereken durumdur. " yetersiz hissetme", tüm hayatı etkileyebilecek, kronik bir problem haline gelebilir ve maalesef çok hızlı ivme alır ve büyür. sizi patolojik açıdan içe dönük ve sinik bir karakter haline de çevirebilir ki bu iş dünyasında ayrıca özel hayatınızda narsist/ mazoşist olan herkese karşı sizi kurban haline getirir. o yüzden büyümeden, çözülmelidir. yılanı gördüğünüz an bile değil, sesini duyduğunuz an bulun ve başını ezin. psikoloji de duymak ile görmek arasında geçen süre bile problemin maximum büyüyebilmesi için, gerekli zaman aralığını oluşturur. her psikolojik problem, çok hızlı büyür ve gelişir. bu yüzden ne kadar erken tespit edilirse, o kadar iyidir.

benim 7/24 hissettiğim bir duygudur. ama ne yapalım yapacak bir şey yok hayat buna sürüklüyor hayat bu yönde yoruyor insanı

şu an tam olarak böyle hissediyorum. yeni bir işin başındayım 2 buçuk ay olacak tahminen. işe yabancı olmadığımdan dolayı daha hızlı öğrendim diğerlerine göre ve bir şeyleri oturttuğumu düşünmüştüm. sorumlum tarafından bunun rahatlık olarak değerlendirildiğini öğrendim. oysa ki eldeki özgüvenimin, bir şeyleri yaptığımın fark edilmesi ve kendimden emin şekilde çalıştığım şeklinde yorumlanmasını beklerdim. sevmiyorum böyle hissettirilmeyi.

#3193918 dostum sorumlular hep böyledir. sen yetersiz değilsin onlar dal yaprak oluyor biraz. asla takdir etmez sürekli eleştirir bu onların işlettiği bir kontrol mekanizmasıdır.

hayatimin her alaninda karsi cikan, duzeltmeye de tenezzul etmedigim sey. evet.

ay öff kim neye göre neye yeterli sanki
bana göre herkes yetersiz o sebeple bende göze battığımı düşünmüyorum yeterler ise yeterliyim yani ;)

yetersizlik hissi, ruhun karanlık bir köşesinde yuva bulan, silikleşen bir aynadır. kendine baktığında, eksiklerini büyüten, başarılarını küçümseyen bir görüntüyle karşılaşırız. bu his, bir gölge gibi peşimizi bırakmaz, her adımda engel olur. bir kuşun kırık kanadı gibidir, uçmak istese de gökyüzüne ulaşamaz. içimizdeki sesi bastırmaya çalıştıkça daha da yükselir, büyür.

kısacası, yetersizlik hissi, kendimizi değersiz ve yetersiz gördüğümüz, potansiyelimizi küçümsediğimiz bir duygudur.