kendini yetersiz hissetmek

erkek lohusa bir anne olduğumu ögrendiğim başlık.

zayıf yönlerini tespit edebilme yeteneğine sahip olunursa harika bir özelliktir.

bazen bu his öyle büyüyor ki altında eziliyorum, sanki üzerime çimento dökmüşler gibi ama ben biliyorum öyle olmadığımı fakat yediremiyorum kendime sanki tüm dünya mükemmel insanlarla dolu da bir tek ben ezik ben mişim gibi

karşındaki için gtünü yırtarsın yine de bir eksiklik hissedersin. birde yaptığın şeyler türkiye standartlarında, erkeksin tabi ki yapacaksın, hatta bunlar çok küçük şeyler şeklinde yorumlanırsa hayatını adamaya çalışırsın. hayatını adadığın zamanda bu çocuk zaten çantada beni bırakamaz derler ve içinden geçerler. kısacası çok boktan bir histir. eğer böyle bir hissiniz varsa yardım alın ve düzeltmeye çalışın yoksa bir yıkılır boku yersiniz.

küçüklükten gelen bir şey değil de sonradan gözle görülür şekilde beliren bir şeyse büyük ihtimalle sizi bu hale getiren haset, mutsuz, narsist, kontolcü, aşağılayan insanlarla iletişiminiz var demektir. acilen buz gibi bir artezyen suyunun altına girip titremeli ve kendine gelmeli şahıs. yahut düşünme şeklinde bir sıkıntı vardır; kendinden beklentiyi yüksek tutmak, mükemmeliyetçilik, ya hep ya hiç tarzı düşünmek falan... yetersiz değilsiniz. ya travmatize oldunuz ya da düşünme şekliniz yanlış. öpüyorum.

bir yerden sonra dayanılmaz bir özgüvensizliğe evrilebilen durumdur. ipin ucunu kaçırdığınız noktada "ben zaten beceremem" hissiyatı doğmaya başlar. depresyona kadar yolu var.
uzun bir süredir sıkıntısını çekiyorum. bir işe başlarken yetersizlik hissi yoğun bir kaygı yaratıyor. korku ve çarpıntı ile karışık sıkıntılı hissiyat, o işi yapmaya da engel oluyor ve yetersizliği besliyor. çözümünün basit taktiklerle olabileceğini de düşünmüyorum. alırım bi psikiyatr önerisi.

üstüne sorumluluk yüklenmiş çoğu kişinin yaşadığı his. çok zor ve ağır, gerçekten..

ne kadar çabalarsan çabala bir noktada geçmeye aşmaya çalıştığın engel öyle bir büyür ki gözünde kendini aşamayacağına inandırırsın işte o an gelen hissiyat tam olarak budur

yetersiz hissediyorum çünkü olduğum ortamdaki insanlarla farklı ilgi alanlarına sahiptik ve onların çoğu aynı şeyleri seviyordu diyebilirim. bu yüzden yaptığım, sevdiğim şeylerin yanlış olduğunu düşünüyorum. sanki onlarla aynı şeyi yapmam gerekiyormuş gibi hissediyorum. veyahut onlar derslerine çalıştıkları için benden daha iyiler, bu yüzden de yetersiz hissediyorum ama hiç çabalamıyorum. çabalamadığım bir şey için böyle hissetmemi kendime de hak görmüyorum aslında.
çok karmaşık duygular içerisindeyim. neden böyleyim diye düşünürken bile sadece oturuyorum. harekete geçemiyorum ya da düşüncelerimi değiştiremiyorum. baksanıza anlatmak istediğim şeylerin cümlesini bile kuramadım. her şeyim devrik, her şeyim bozuk ve yetersiz.

benim dünyamda,
"neden senin gibileri bulmuyorsun o zaman?"
sorusuna neden olacak his.
bkz.

kendini sabahın dört buçuğunda sözlüğe girdi girerken bulursun.

evet baş edilmesi ve dahi mücadele edilmesi en zor hislerdendir. çıkıp bir cenk meydanına vahşet uyandıran bir düşmanla çarpışmak bundan yeğdir. çekersin kılıcını "vira bismillah, ya allah" dersin, kırpmazsın gözünü bile, ya şehidim ya gazi. ama sen yine de bana ya kazanmayı ya da şehit olmayı nasip et dersin allah'ım ve sallarsın kılıcını. bi'lumum nörotransmiterler de son seviye salgılanır durur bu arada. böbrek üstü bezleri adrenalini son seviyeye çıkarır falan."haydi yiğidim" der bedenin ve ruhun canhıraşane savaşır.

gelelim yataktan kalktığımızda veya yataktayken veya herhangi bir durumda veya zamanda gelen yetersizlik hissine. işte bu insanı kötürüm etmeye yeter de artar bile.

peki nasıl kurtulabilirizkurtulabiliriz?

allah'ım yok mu bu uğursuz gecenin sabahı?

kurtuluş yolu genellikle aynı yoldur yani gazap yolu.

içinden geçmediğimiz hiçbir şeyden kurtulamayız.

inanın, cenk meydanındaki erden daha zordur işiniz.

iyiyi, doğruyu, güzeli yakalamak kolay mı?

kolay mı
kolay mı
kolay mı

sorarım sizlere...

manipulasyon uzmanlarının düzgün insanlarda bıraktığı iğrenç etki. çok kişilikli tiplere maruz kalındıkça, benliğinize yayılan acımtırak tat artarak sizi git gide boğacaktır.

herkes her konuda iyi olamayacağına göre bazı konularda yetersiz olmak normaldir. yetersiz hissetmekte normaldir, hatta bunu kafaya takmak bile inanmayacaksınız normal. hayatta olması gerekenler ile yaşamayı öğrenmek lazım.

kim yeterli ki reyizler.
sizin de bir yeriniz eksik kalsın ne olacak.

en yeterli insanlarin hissidir bu his. cunku basarili insan, asla o anki haliyle yetinmez, hep daha iyisini ister.

bazen göz göre göre öğrencilerim yakıyor hayatlarını o zaman anlıyorum bireyin kendine yaptığını kimse yapmıyor ama elimden de bi bok gelmiyor.

(bkz: lübnan ordusu)

mükemmelliyetci olmanin getirisi diyelim. ya da goturusu desek daha dogru olur. insandan cirpinmasina ragmen hep bisey alip goturuyo

zaman, zaman herkes yetersiz hissedebilir. çok doğaldır.