keşke yanımızda olsaydı dediklerimiz

keşke yanında olsaydım. polonya'dan almanya'ya geçer ve yılbaşını da paris'te geçirirdik. orada olduğundan dolayı inanılmaz bir özenme durumum var. içim gidiyor.

özkan uğur

gideli 3 ay olsa da hâlâ şaka gibi geliyor, isterse şarkı söylemesin. yaşadığını bilmek yetiyordu.

hande ataizi.

ya o tatilde, o popiş nasıl sıkıştı bar tuvaleti penceresine. derinlemesine dinlemek isterdim. izah etse keşke.

olsaydı önce bir güzel sohbet ederdik, sonra fan fini fon yapardık, daha sonra ona sımsıkı sarılıp ağlardım. sonra göz yaşlarımı silerdi. sonra kokusu ile hapsolup gögüslerinin arasında uyumak isterdim ona bakarak.

böyle biri yok henüz hayatımda. ama keşke yanımda olmasaydı dediğim o kadar çok insan var ki.

bilmiyorum yaa rahmetli babam olsaydı belki sohbet falan ederdik. zamansız gitti. 20'li yaşlarımı gördü ama 30 hatta şu an nerdeyse 40'ımı görmedi. nasıl bir ilişkim olurdu mesela onunla? yaşasaydı şu an 66 yaşında olacaktı. biraz daha çökkün, biraz daha çocuk ama daha bilge. baban ölünce olgunlaşıyorsun derler ben pek olgunlaşamadım. herhalde hala birşeyler danışıyor olurdum bilmiyorum. gerçi 30'u geçince çok bilmiş oldum her konuda. herbokolog kesildim milletin başına. muhtemelen kavga ederdik bu yüzden. insan anlayamıyor sevdikleri yanındayken pek kıymetini. ölmeden öncesi en son ne zaman keyifli bir konuşmam olmuştu onunla? hatırlamıyorum. şu an herhalde öyle sessizce dursa bile görmek isterdim.

babam ölmeden önce mezarlıklar bir şey ifade etmezdi benim için. hatta insanların ölmüş insanların başında onlarla konuşmaları komik bile kaçardı. kendi yakının olunca anlıyorsun mezar taşları neden var. dua ediyorsun, yabani otları temizliyorsun, bazen kızıp bazen sohbet bile ediyorsun öyle saçma sapan. ölenlerin yanında konuştuğunda seni duymayacağını biliyorsun ama konuşma isteği ağır basıyor ilginç şekilde. muhatap aldığın şey önceleri baban sonraları babanın belkide sadece kemikleri daha sonra ise o mezar taşı oluyor. babanın silüeti o mezar taşı oluveriyor artık. anılar flulaşıyor, baban sana yabancılaşıyor eski bir tanıdık gibi gelmeye başlıyor.

bir yakınının ölmesiyle ilgili şunu farketmiştim. benim yanında ondan bahsedilirse üzüleceğimi düşünüp konuyu kapatmaya çalışıyor insanlar konuyu. halbuki ondan bahsedilmesi daha çok hoşuma giderdi benim. sanırım unutmaktan korkuyordum o yıllarda. unutulmanın kötü olduğunu düşünürüz hep ama unutmanın da mide bulandırıcı bir tarafı var. yıllar sonra bu suçluluk duygusundan kurtuldum, olması gereken bir yas süreci olduğunu anladım. geriye yapılacak en doğru şeyin onu güzel anmak olduğunda karar kıldım. iyi ki vardı, iyi ki tanımışım.