kibir destanı

yunus emre'nin risâletü'n-nushiyye adlı eserinde yer alan bir bölümü ifade etmek için kullanılır. bu bölüm, tasavvufi bir bakış açısıyla kibirin insan ruhu üzerindeki yıkıcı etkilerini ve tevazunun önemini anlatır.
yunus emre'nin kibirli olmanın insanı nasıl yok ettiğine dair önemli mesajlar verdiği şiirinde kibirin, insanın içini nasıl karartacağını, kalbini katılaştırıp ona gerçek huzuru vermeyeceğini de anlatır...

kibir destanı

dağı ovayı doldurmuş bir feryat,
kimine cennet düşmüş kimine arasat
tevazu kibr’in üstüne bir at sürmüş,
kibir bir bakmış bir atı bin at görmüş.
âsî kibir, hiç bırakmamış işi,
dağ başını tutmuş geçirmiş kışı.
tevazu, bir ırmak olup akmış,
belli ki derdi denize varmakmış.
ne kadar güçlü aksada pınar,
varamaz denize, toprağa sızar.
su suyla kavuşur,
başka sularla buluşup denize ulaşır.
denize kadar ırmak idi adın,
gerisini bırak denize vardın.
inci hayal değil ki, deniz olana,
ya altın,
neden hayal olsun ona.
her bir dalgada bir cevher bulasın,
inci, mercan, yakutlar bulasın..
budur sermaye bu bahre dalana
arı dirlik gerek cevher bulana
yendi tevazu yüz bin çevik eri,
zapt etti bütün deniz ve kaleleri..

ne demişler, tevazu edeni define bekler,
yüce yer gözeten de derdine dert ekler
tevazuyla gelsen meydan senindir,
cevher senden çıkar maden senindir...

kibir zaten kötü bir şeyken birde destanını mı yazdın ey koca yunus.

kibirli insanlar ile ve kibrin yer ettiği memlekette yaşamak kolay değildir, o sebepten güneş görüp taşlaşmalarını su görüp yumuşamalarını diliyorum.