kimsesiz dünyaların sahibi

giriyor kafamin darligina
kimsesiz dunyalarin sahibi

bir orhan veli vecizesi

(bkz: odamda)

ben değilim.

var birkaç tanıdık öyle ama. kimsesiz, ıssız, yalnız tanıdıklar. beni de çekmeye çalıştılar dünyalarına. dedim senin ağzından çıkanı kulağın duyuyor mu?

ben bu dünyaya girersem senin halin nice olur? sen artık hiçbir düyanın sahibi olamazsın ben gelirsem. adı üstünde kimsesiz dünyaların sahibisin sen. kimseli olursun ben gelirsem, tacın düşer, krallığın yıkılır, yedi cihana sığamazsın, hüznün taç olur başına bundan böyle.

sen ki kimsesizlere taç giydiren! ey yüce hiçbir şeylerin sahibi! ben kendi hiçliğimde mülteciyim. yurdum yok ki sahibi olayım hiçbir yerin. ben hiçbir şeyin sahibine yaraşmam. sahibi olmadım hiçbir şeyin, seni anlamam, dilini bilmem...

bir durağım bile yok ki gezeyim de varayım. ben suya yazanım, varsın olsun bir kayığım da kıyılarda savrulayım, açılmayayım, boğulmayayım... ara ara batar çıkarım, üşütmeyeyim misafirlerimi, boğmayayım...

yalnız kürek çeker, yalnız batar, çıkarım.
kimsesiz dünyaların sahibine tacını sunar,
yamalı kayığımla durağıma varamadan uzaklaşırım.