kırıldığını belli etmemek

çoğu zaman içine atmaktır.

ya da bir zaman sonra hesabı görülür elbet diyerek pusuya yatmakta olabilir. aslında bunun bir çok nedeni vardır, kırıldığını belli etmeyen insandan çekinirim çünkü nerede ne zaman vuracağı belli olmaz.

çünkü kendine göre alacaklıdır artık o, karşılık olarak yapacağı şeyi kendine hak görür.

bir de nahiflikten yapanlar vardır bunu, sesini çıkarmaz kendi anlasın ister ama genelde karşısındaki sığır bunu söylemediği sürece ne yaptığının farkına bile varamayacaktır.

yapmayın. kırıldığınızı belli edin. çünkü içinize attığınız o kırgınlıklar zamanla nefrete dönüşebilir ve kin besleme ihtimaliniz vardır.

offff asla basaramadıgımdır.
olumlu ya da olumsuz hic bir duygumu saklayamam.
şip şak.

çocukken babam beni yazları sanayiye verirdi. olaki elini kestin, kıymık battı, bir yerini hafiften ağrıttın yada söylenen bir şeye alındın işte o durumu belli etmeyeceksin yoksa karı muamelesi görürsün. güçlü olmanın ve gözükmenin ilk şartıdır acını belli etmemek. bizim toplumda tripli her şeye alınan adam çok sevilmez.

kendi kendini tüketmekten başka işe yaramayan durum. kırılan kişinin içinde fırtınalar kopar. sürekli o konuyu, eylemi, ifadeyi düşünür kendine zehir eder birkaç gününü. kıran kişi hicbir şey olmamış gibi hayatına sorunsuz devam eder. olan her zaman kırılana olur.

kırıldığımı belli ederim ama neye kırıldığımı asla belli etmem.

ben bile karar veremiyorum kırılıp kırılmadığıma karşımızdaki kişi ne diye muallakta bırakalım.

kırılan kişi, kırıldığını belli etmese de içinden bir şeyler kopup gidiyor ne yazık ki..
ayrıca bu davranış şekli genelde içe dönük kişilerde olan bir durumdur.

içine atarak aslında kendini kırmaya devam etmektir.

tutup şöyle şöyle oldu da kırıldım demem, muhabbeti keserim. vurdum duymaz bir insansa nedenini sormaz ve önemsemez, sonraki zamanlar ben de o insanı önemsemem. zaten bizim milletin çok az kesiminde özür dileme durumu mevcut. bazı inceliklerden yoksun kişilerle iletişimde olmamayı tercih ediyorum.

poker suratlı diye bir tabir vardır ya hani, işte o insanlar için çok zor değildir.

çoğu zaman başarılı olsam da, bazen duygulara ket vuramıyor ve konunun üstünü örtemiyorum.

kırgınlık öyle bir şey ki içinizde bir yara gibi. tam anlamıyorsunuz. evet fark ediyorsunuz eskisi gibi olmuyor ama bilemiyorsunuz ne hissettiğinizi. emin olamayıp yaşayarak kırgınlığın devam edip etmediğini anlayabiliyorsunuz. ben belli etmemeye uğraşanlardanım. ailemse tek laf etmem, kırgınlıkların peşinde koşup daha büyük kırgınlıklara yol açmam. mücadele etmem. arkadaşlarımla da öyleyim. sadece duygusal ilişkim olan kişiye kırıldığımı ifade ederim. diğerlerine belli etmemek benim için daha kolay. çünkü ben kırıldığım zaman fiziksel olarak uzaklaşıyorum*. birini seviyorum diyelim ve de ona kırgınım. onu görünce sarılmak istememek, gözlerine bakmak istememek, fiziksel yakınlıktan istemeyerek de olsa uzak durmak beni de daha çok yaralıyor. kendi kendime aşmam gereken durumlara bir tane daha eklenmiş oluyor. beni kırmakla kırmış olmuyor yani. kendimi tekrar kendine getirmem zaman alıyor. diğerleri bunu fark etmiyor çünkü onlara sarılan, göz teması kuran, yanında olmaya çabalayan biri değilim. biri beni kırınca kopuyorum. fiziksel ayrışma yaşıyorum. bu uzaklığı bile bile yapmadığımı şuradan anlamıştım. fark edince üzülmüştüm hatta. hani sarılmak için hamle yaparız ya onu bile yapmadığımı fark ettim. kendimi bunun için hiç tutmadığımı da fark ettim. ne yazık. bile bile uzak durmak değil. kırgınlık refleksif yapıyor beni. bir de içtenliğimi inancımı kaybediyorum. yüzümden anlaşılıyor, sevemediğim ve inanmadığım. belli etmemek mümkün olsa keşke.

belli etsende etmesende karşındaki seni kırabiliyor ve farkına da varıyorsa ona kırıldıgını belli etmen çok da umrunda olmayacaktır. genel olarak insanlar kırar ve geçer. doğanın kanunu böyle sanırım. kıran dönüpte arkasına ben de bunu üzmüşüm kırmışım demez. yoluna devam eder. o yüzden çok da şapmamak lazım.

karşısındakini üzmemek için gerçek duygularını gizlemektir.