kırmızı oda sayesinde babasının tacizini ortaya çıkaran 11 yaşındaki kız çocuğu

kişisel haklarını ve bilgi ihtiyacını tv dizilerinden ve gündüz kuşağı programlarından edinen halk fikri yalnız bana mı tuhaf geliyor?

şaşırdık mı? hayır.
kardeşini doğurmak -türkiye'de ensest gerçeği- kitabını öneririm. kimseye güvenmiyorum artık kimseye

psikolojik seanslar çerçevesinde geçen hikayede izleyici de o an mağdur olanla özdeşleşmiş. düşünme sürecine girerek, kurtuluş var mı? nasıl acaba? diye içine çekilmiş. anlatılamayacak olanları anlatabilme, tramvalarla yüzleşebilme sonucuna ulaşmış.

olay dehşet verici.
çocuğun kendinde bu cesareti bulup bu durumdan kurtulması sevindirici.
asıl korkunç olan gizli kalanlar. yüzlerce binlerce çocuğun benzer, belki de daha beter istismarlara katlanmak zorunda kalması.
çocuklarımıza boyun eğmemeyi, cesur olmayı, bize güvenebileceklerini, her koşulda yanlarında olduğumuzu anlatmak, öğretmek zorundayız.

bu ülkenin etik algısı değişmedikçe olan hep masumlara oluyor.

batsın bu dünya.

çok üzüldüm durum... ve işte bize böyle diziler gerekiyor diye düşündürttü. gerçekleri olduğu gibi, yumuşatmadan gösterecek diziler. bu iğrençliğin ortaya çıkmasını sağlamış. maalesef ülkemizde bu olaylar çok sık yaşanıyor. bahsettikleri aile yapısı da bu herhalde (!)

kalbimi tekleten haber.
grafiği iyi bir indie korku/gerilim oyununun içindeyiz gerçekten, ölmeden çıkamıyoruz bir de.

idam neden gelmeli? işte bunun gibi iğrenç adamlar yüzünden.

bazı diziler gerçekten insanları etkisi altına alabiliyor. kırmızı oda gibi bir dizinin bu topraklarda çekilmesini doğru buluyorum. işte seans böyle mi olur bu ne biçim dizi diyenler de fildişi kulelerinde ahkam kesmesinler. kimse profesyonelliğine bakmıyor sadece duygu aktarımıyla ilgileniyor. evet gıy gıy keman eşliğinde ağlamaksa ağlamak!
ayrıyetten aklıma da şu video geldi:

üni sınavına gireceğim gün nerede görevli olduklarını hatırlamadığım bazı kadınlar kendi aralarında konuşuyorlardı ben de kulak misafiri olmuştum. onlara gelen kadın ve çocuk mağdurların ne kadar çok olduğunu anlatıyorlardı. küçücük çocuklara aile içindeki 'aile bireyi'nin yaptığı pislikleri anlatıyorlardı ve bu sadece sesini duyurup yardım almaya gelen insanlar..
bilmediğimiz kim bilir neler dönüyor o kapalı kapılar ardında..

aslında kıyamet kopmuş da filmin sonundaki jeneriği izlemeye devam ediyoruz hissi veren olay.

aile içi şiddet sandığınızdan çok daha fazla ve örtbas ediliyor. anadolu'yu kocaman bir çocuk mezarı olarak görüyorum.

dizilerin insanları etkilemediğini savunan insanların suratına fırlatılacak olay. sırf dizi anlayışındaki değişim bile böyle bir kötülüğü ortaya çıkarmış. şiddetten vahşetten izlenmeyen sorsan 'şiddete dikkat çekiyoruz biz' diyen dizilerin neslinin tükenmesi dileğimdir. böyle dizilerin yapılması ise az okuyan bu topluma psikolojiyi anlatabilir ve farkındalık sağlayabilir. empatiyi geliştirir. gerçekten önemli bunu bir kez daha anlamış olduk.

çocuk kelimesinin kullanıldığı bir cümlede taciz ve cinsellik kelimelerinin bulunması kadar midemi bulandıran bir şey yok.

geceleri uykumu kaçırtan, o kız napıyor, neler hissediyor ve bunları başka kim yaşıyor diye düşünmekten gözüme uyku girmeyen bi durum. bunlara göz yuman anne babalar... keşke hiç doğurmasaydınız da bunca acı yaşanmasaydı.

dizinin olumlu yanını göstermekle beraber düzeltimesi gereken yanlarını aklamamaktadır.

kendini dindar ve sapkın değilmiş gibi gösteren adamların yaptığı eylem daha çok nedense bu tür insanlar kendilerini dışarıya çok namuslu gösterirler hepsi oksijen israfı keşke geberip gitseler.

böyle olayları gördükçe yaşama sevincim düşüyor, keşke bir sene de böyle babalar gelmese habere; ölür müyüz?

bu adam şimdi cezaevine girip yemek yiyip içecek böyle adalet mi olur? geç abi geç.
böylesine ağır suçlarda farklı ceza yöntemleri geliştirilmeli ki diğer potansiyel suçlularda korkudan ibret alsın.