klasikleşmiş taksici muhabbeti

-ben karşının taksisiyim.
-değişim saati alamam.

-neresi orası bilmiyorum ben,yeni başladım işe.

yozgatlı taksici abiyle aramızda geçen muhabbet;
b=ben, t=taksici abi

t: yozgat nohut üretiminde, bakliyat üretiminde türkiye'de 1 numara.
b: yaa öyle mi?
t: tabii tabii. çorum mesela yozgat'ın yanında. nesiyle meşhur?
b: leblebisiyle.
t: e o leblebi neyden yapılıyor?
b: nohuttan.
t: peki o nohut nereden geliyor?
b: yozgat'tan.
t: aferin sana. belli ki sen kafası çalışan birisin. bu çorumlular alıyorlar yozgat'tan nohutu kavurup leblebi yapıyorlar, sonra da leblebisiyle ünlü oluyor. allah allah.
b: haklısın abi. beni sağda indirir misin sana zahmet?
t: indireyim. sen aklı başında bir öğrencisin dur valizine de yardım edeyim.
b: sağ ol abi. eline sağlık.
t: numaramı kaydet, bir dahaki sefere yine ben geleyim.
b: tabii tabii hemen. kolay gelsin.

en kısa yerden gittiklerini iddia etmeleri.

buradan

klasikleşmişin çok dışında ve çok net, doğrudan bir şeye denk geldim yakın zamanda...

biraz alkollü, biraz geç bi' vakit, kadıköy'den ümraniye'ye gitmek üzere rıhtımdan bindiğim taksi şoförüne; ''iyi geceler, acıbadem'den ümraniye'ye lütfen'' demek gafletinde bulundum, taksici ''sebep?'' diyerek bana döndü ve '' biz ne yiyelim abi, taş mı yiyelim?'' dedi ve otobandan götürdü beni... yol boyu takdir ettim adamı. böyle nutkum tutulmamıştı uzun zamandır. hani götürüp gebze'ye bıraksa, ses edemezdim. öyle nutkum tutuldu...