konuşkan biri olmamak

bazen kendimde bulabildiğim bir özelliktir.

eğer karşımdaki insan ya da insanlar "güven" alanıma girmişse "benden biri" olmuşsa bal gibi de konuşurum. deli taylar gibi koşturur sözcüklerim.

bunun dışında biri konuşsa üstüne laf edemem, bir şey ekleyemem. eklesem de güdük kalır. böyle zamanlarda konuşmak benim için henüz yürümeye başlamış bir bebeğin adımları gibi tedirgin ve güvensiz olur.

olamayınca olmuyor.
yok.
konu açmak,sohbet etmek ne kadar zor!
kişi ile de alakası yok.
olmuyor işte.
konuşmak da bir yetenek gerçekten.
yeteneği olmayan konuşmasın!*

bu sefer ben değilim. çok fena konuşurum.
t: büyük ihtimalle (bkz: sosyal fobi) si olan kişi.

kesinlikle benimdir. fazla yada gereksiz konuşmayı sevmem. yeni girdiğim ortamda da pek konuşmam. gerektiği yerlerde konuşurum. o yüzdendir insanlar beni hep sessiz biri sanır.

bildiğim kadarıylagenellikle toplum tarafından sevilmezler ve seri katil, sinsi vs olarak ne görülebilirler. bu arada yanlış bilmiyorsam eğer türkler arasiında sayıları oldukça azdır ancak sözlüklerde sık sık böyle olduğunu söyleyenlere denk geliyorum. enteresan bir durum

millet olarak konuşmayan insandan rahatsız oluruz. konuşkan insanları severiz. hatta konuşkan insanlar birçok yerde işlerini de rahat hallettirirler.
bu biraz da frekansının tutması işi bana kalırsa. ısındığımız insanlara karşı daha rahat olabiliyoruz. bu da kendimizi rahat hissedip konuşabilmemizi sağlıyor.
tabi bir de her şart altında konuşabilenler var ki onların günlük olarak sarf etmesi gereken kelime ihtiyaçları belli ki bir hayli fazla. bu yapı meselesi hiçbir durumu kınamam, bana kalırsa herkes kendi yapısına göre davranmalı.

bir ara çok konustum.ben de bir faydasını görmedim ama hala konuşmaya devam ediyorum.

beni sinir eden durum.

bu sinir konuşkan olmadığımdan değil, karşımda konuşkan biri olmadığında oluyor. sohbet/diyalog diye sandığım şey, bir bakıyorum meğerse monolog. kös kös oturup duramıyorum ben. dikkatim ve ilgim sessiz ortamda daha çabuk dağılıyor ve bu yüzden karşımdaki konuşmadıkça saçmalıyorum bir süre sonra.*

iki sohbet edeceğiz şurada, konuşun yahu. silah zoruyla bir araya gelmemişizdir sonuçta.

belki de çok konuşkan olmadığının farkında bile değildir. çünkü insan susarken bile öyle konuşur ki, kelimelerle anlatsa o kadar net ifade edemez kendini. susmak bazen güzel cevaptır. ya etrafın sürekli susman gereken insanlarla çevriliyse?

sorulara net ve kısa cevap vermeyi severim.

istersem konuşkan olabilirim ama ben konuşturmayı tercih ediyorum.

belki de konuşabileceği birine rastlamamıştır