köprüyü geçene kadar ayıya dayı demek

prensip meselesi. her zaman bir köprü vardır. hayat zaten köprüler ve onlardan geçmek üzerine kurulu.

başarabilseydim, dünyaya parmak atıyor olurdum.
ben sussam gözlerim haykırıyor "allah'ın ayısı, mal oğlu mal" diye. parçalarımdan akıyor duygularım.

köprüyü geçtikten sonra ayıyla ahbap olup yol yürümeye karar verilmesi çok muhtemeldir.

atalar sözünün yazıldığı anlamıyla kaldığı zamanlar olmuştur. yaşadığımız vakitlerdeyse, genel olarak yoldan ve "dayıdan" hoşlanılmayla sonlanıyor. yol yapıyor, alışkanlık oluyor sanırım bir süre sonra. ayıya bile dayı diyebildikten sonra kimlere kimlere neler demesi kolay geliyor zannımca.

köprü ile ilgisi yok ben nezaket gereği söyledim

köprüyü geçerken ayıya dayı demem o köprünün de mk o dayının da mk. benden iyi dayı yok!*