korkularının üzerine giden yazarlar

bunun altına yazılacak o kadar çok şey var ki...

cesaret. korkusuz olmak yerine korkular ile bir yaşamak hatta onlarla eğlenmeyi öğrenmek. korkusuz olmak yerine korkunun da tadını çıkarmak.

aralarından biri olduğum topluluk. geçen yaz ilk kez denizde kendimi serbest bırakmayı başardım ve sırt üstü yüzmeyi becerebildim. kısmetse bu sene de yüz üstü. böyle giderse 10 seneye tüple dalarım.*

korkularını aşamadığı her zaman korkuları tarafından yönetileceğini yada korkuları kullanılarak manipüle edilebileceğini bilen kafalardır.
ayrıca korktuğunuz şey başınıza gelir. bu yüzden kontrol sizdeyken üzerine gitmeli ve korkudan arınmalısınız ki korkuyu yönetebilesiniz.

bir dönem olağanüstü bir araknofobi sahibiydim, örümceklerden oldum olası korkar, oldum olası yatacağım zaman falan çevreme dakikalarca örümcek var mı diye bakardım. ailemle gideceğim piknikler hep zehir olurdu bana...

sonra dedim ki, ben bu örümceğin anatomisini bilir isem, belki de ondan korkmam. başladım araştırmaya, belgeseller izledim, kitaplar okudum, fotoğraflara baktım ettim ve daha da önemlisi örümcekler hakkında anatomi bilgisi edinmeye çalıştım. vücutlarının, uzuvlarının her parçasına baktım, yüzlerce değişik tür hakkında bilgi sahibi oldum, zehirli olanların özelliklerini, zehirsiz olanların vücut özelliklerini ve hatta ördükleri ağların farklarına kadar öğrenmiş bulundum.
sonrası mı? korkum azaldı ama hala yine de çok korkuyorum lakin artık eskisi gibi korkup kaçmak veyahut öldürmek yerine birkaç saniyelik bir şok sonrası uzaktan gözlemlemeye çalışıyorum. ama bir zamandan sonra kabus görmeme engel olamıyorum tabi, bunu yenebilmek sanıyorum ki imkansız.

birazdan gidecek olan ben. bu satırları da korkumu biraz olsun bastırır belki diye yazıyorum. biraz da saçma bir korku sanırım, o yüzden çevremde kimsenin haberi yok şu an. ama canım sözlük, nasılsa alıştı saçmalamalarıma diye düşündüm.
bir saat kadar sonra 2. doz covid aşımı olucam. iğneden korkmuyorum. ilkinde lay lay lom gidip, oldum aşımı ve sonunda ağrı yok denecek kadar az ağrı yaşadım. ikinciden sonra oluşan öyle senaryolar duydum ki, takmıyorum sanıyordum fakat baya bilinçaltıma işlemiş, korkuyorum. sonrasında yatak döşek hasta olmaktan korkuyorum. hasta olmayı hiç sevmiyorum, zaten kim sever ki ama ruhum acıyorken bir de fiziksel acı çekemeyeceğim. ölür müyüm acaba ya?

insan korkularının üstüne gittiği zaman o kadarda korkulacak bir şey olmadığını anlıyor.

çocukluğumdan beri gondola binmekten korkardım. alışveriş merkezlerindeki çocuk parklarında bulunan gondollara bindiğimde bile kanım çekilirdi. aradan birkaç yıl geçti ve korkumun üstüne gidip bu lanetten tamamen kurtulmak için dev bir gondola bindim. ve gördüm ki bazı korkuları kabullenmek gerekiyor. evlat gibi, atsan atılmaz, satsan satılmaz. yine de helal olsun bana. denedim mi? denedim. gerisi canımın sağlığı. oradaki insan evlatlarını da tanrı seviyor olacak ki hiçbirinin kafasına kusmadım. bu da bardağın dolu tarafı.

“belki de tek korkun kazanamamaktı”

eğer korkunuzun üstüne gitcekseniz ve cidden büyük bi korkuysa bence önce kulak deldirin. ben kulağima 2.delik actirdim sonra ben de bi özgüven patlamasi her sey tamam olcak falan modundayim. tamam korkularimin ustune gitmedim o sıra ama yani gidilse tam vakti oydu

gece lambam olmadan uyumaya çalışıyorum ve hııooğhh diye boğuluyorum. depremden sonra oldu bu.

korkularımın üstüne gitmeyi sevmiyorum. çünkü korkuyorum. 75 tane korkumla mutluyum. teşekkürler iyi geceler.

örümceklere falan gidemem hiç kusura bakmayın.

üzerine gidince bir müddet küsüyorlar.

ben küçükken cinlerden korkardım. karanlıkta gezindiklerini düşünürdüm. daha sonra bunun beni güçsüz kılacağını düşündüğüm için kendimi karanlığa maruz bıraktım. her gece kalkıp tek oturuyordum. bir süre sonra bir daha hiç varolmamak üzere uzaya selametle yolladık.

3 tarafı denizlerle çevrili bir ülkenin yılgın mensubu olarak korkarak girdiğim denizlerden bugün zaferle ayrılıp yüzmeyi öğrendim. evet, ayağımı yerden kesen anları çok severim normalde fakat bu deniz için geçerli değildi, bugün o anı da sevdim.

listemdeki bu maddeye de tik attım. sıra bisiklet sürmesini öğrenmekte…

çocukluğumdan beri böyle garip bir karakterim vardır. herhangi bir şeyden korkma fikri beni rahatsız eder ve beni korkutan şeyin üstüne gider ve onu çözerim. sanırım "zayıf " hissetmeyi sevmiyorum. bu yüzden zevk alarak izlediğim tek tür korku filmleridir mesela. hiç bir sahne beni korkutmaz, aksine karşıma gelen sahnelerin hepsini " olabilir- normal" şeklinde tepkiler vererek izliyorum. bu psikolojimin güçlü olduğunu ve kolay çökmediğini gösteriyor. bu da benim hosuma gidiyor çünkü insanlar, sizi çökertmek istediğinde 2 şeye oynar; korkularınız, zaaflarınız. ikisini de kontrol edebiliyorsanız, hiç bir insandan korkmayın. size gösterdikleri diş ancak sinek ısırığı olur.

fobi tedavisi de hemen hemen böyledir zaten. sistematik duyarsızlaştırma/maruz bırakma tekniği kullanılır.

3 yaşımda, mahallenin kadın ve çocuklarını korkutan hayali kesikbaşın (gördüm ve üstüne gidince ay ışığı altında asma yapraklarının yarattığı bir imaj olduğunu anladım) üstüne gittim. o zamandan beri hayali hiçbir şeyden korkmam.

korkuların üstüne gitmekten kasıt, kaçmamayı öğrenmektir. çünkü bir çoğu, korkmanızı gerektiren güçte olmayan, hakkında yeterli bilginiz olmadığı için korkutucu sandığınız şeylerdir. kaçmayıp üstünde düşünerek bilgi edindiğinizde, korkutucu olmaktan çıkarlar.
korkmak, baştan kabul edilmiş bir yenilgidir.
kaçtığınız ve korktuğunuz şeylere karşı direnmez, karşı koymazsanız onlar giderek artacak, büyüyecek ve yaşam sınırlarınızı daraltarak sizi hareketsiz bırakacaklardır. korkularınıza teslim olmamalısınız. hayat sizin hayatınız. evet belki gerçekten korkmanızı gerektirir olanlar da var. ama sandığınız kadar çok değil..direnmeden, üstüne gidip tanımadan bilemezsiniz. korkarak kaçmayı, yaşamamayı değil, yaşayarak korkmamayı öğrenmek zorundasınız.