kuşluk vakti düşleri

doğanın uyanışına eşlik eden, yalnızlığı tatmış bir kendine güvenle kurulan hülyalardır. kimse yenemez sizi o vakitteki düşlerde, ruhunuzun sesini duyarsınız ötüşlerde. umuda yenilen keder soyutu somut eder. uyku, kolları açık sizi beklemektedir. güvenli bir limana sığınmaya ramak kalmış bir geminin korkusuzluğu ve heyecanlı beklentisi sarar aklı. kimse yenemez uykuyu o vakitteki düşlerde. ve...mutlu rüyalar.

gün doğumuna yakın bu zamanda uyumayı değil, uyanık olmayı tercih eden biri olarak; doğa ile alakalı şahit olduğum şeyleri seviyorum.

bu vaktin niye böyle tanımlandığını bilmiyorum. kuşluk vaktini babaannemden öğrendim. ayvalık'ta sabaha kadar oturur, üstüne sabaha karşı masa kurardık. babaannem buna " kuşluk vakti sofrası" der ki hala bu rutini devam ediyor. gün ağardıktan sonra ya da ağırmasına yakın herkes uyur. bu yüzden çocukluğumdan beri bu vakitlerde uyanık olup, eski hikayeleri/ kapanmamış defterleri dinlemeye alışık olduğum için; uyku pek sarmıyor.

hayat gece ve gün doğarken harika şeyler sunuyor insana. o toprağın kokusu, sade bir serinlik, martıların sesleri.. iyidir kuşluk vakitleri..

allahuekber der bir ses ve gece çatlar.
aydınlık karanlığı ikiye katlar.
zaman sanki saniyede bir saat atlar.
bütün matematiksel denklemleri metafizik ispatlar.
kuşlarla dolar telefon direkleri, hatlar.
kendini kendinde kaybeder zatlar.
orta yolu bulup uykuya dalar inatlar.

oyle zengin olma hayalleri kurdugum dusler. sacma sapan isler.

hava öyle kasvetli, öyle soğuk, öyle kapalı ki kuşlar bile ötmüyor bu aralar. hayatım da yolunda gitmiyor bu aralar. her şey, herkes üstüme üstüme geliyor. iftiralara maruz kalıyorum, sallıyorlar ruhumu. sabrımı sınıyorlar. gerçeklerden kafamı kaldırıp düşlere dalacak vakti ve gücü bulamıyorum. en kötüsü de alıştım bu düzene. neşeli hallerimi, günlerimi çok özlüyorum. o zamanlar daha bir kendimdim sanki. o günleri tamamen unutmaktan korkuyorum. kendimden uzaklaşıyorum yeni bene yaklaştıkça. kendimi aradıkça kendimi kaybediyorum. her şey geçer avuntusuna sığınamıyorum çünkü hüzün uzun zamandır geçmiyor. avuntular avutmuyor, planlarım tutmuyor, paletim kapkara, manzarama yeni bir renk katmıyor. geceden sonra yeni bir gece doğuyor gibi hava, öyle kasvetli, öyle soğuk, öyle kapalı ki kuşlar bile ötmüyor bu aralar.