anlaşılmayı beklemek

sonsuza kadar sürücek bir bekleyiş

öz değer yitimi. *

çok manalı bir bekleyiş değildir. neticede anlaşılsan da bir şey değişmez. kısa süreliğine "neyse bir tek ben değilmişim, yalnız değilmişim" avuntusu verse de saman alevi gibi geçip gider ve yine sıkkınlığa teslim olursunuz.

şüphesiz ki anlaşılma arzusunun da ötesinde bir şeye ihtiyaç duyar insan fakat neye? bilmem, bilemem.

yanlış kisiler tarafından gerçekleştirilmesini bekliyorum ben genelde, aci verici oluyor.

insanın içini sıkan bir olay. bana açık ve net olmadan, belki imalarla söylemek istediklerini karşısındakine anlatmaya çalışan birini düşündürdü, (bkz: ben).
bunun yerine anlaşılmayı beklediğiniz konuyu karşı tarafa tüm açıklığıyla sunduğunuzda biraz da o düşünmeye başlıyor.
genelde bunu çok sakin başlayıp aklıma ne gelirse konu bütünlüğü olmadan ortaya dökerek yapıyorum. söylediklerimi uygulamıyorum yani. aynen.

uzun süre beklemiş biri olarak diyorum; beklemeyin kardeşim. niye bekleyesiniz ki? ben anlaşılmam mesela. ama anlarım. herkesi anlarım. ayrıca bir süre önce kimsenin kimseyi anlamak istemediğini anladım. birbirimizi anlamak istemiyoruz, sadece konuşmak istiyoruz. dinlemiyoruz da. herkes bizi anlasın, diyoruz. ama biz ne dinliyor, ne dinlesek de anlıyoruz.

"sizleri telefonla arayarak veya yüz yüze, kendilerini sizi anlıyor gibi gösterip sizden aşk, meşk para isteyen şahıslara inanmayın."
kendimeaitbiryer ruh emniyeti müdürlüğü
kendime gizli bakınız verdim. *