lisenin son cuması

nefret edilen bir lise ise gidilmeyecek olan cumadir. gitmedim, mutluyum,huzurluyum.

o zaman hüzününü anlayamamışız. oysa şimdi içimi acıtıyor.

2020 mezunlarının son cuma olduğunu bilmeden geçirdikleri gün.

sıra arkadaşımla beraber çok üzülmüştük. hele o son defa üç senedir beraber oturduğumuz sıraya baktığımızda gözyaşlarımız durmamıştı. o zamanlar da çok üzülmüştüm ama şimdi daha çok üzülüyorum. ne kıymetliymiş o günler. hayatın acımasız yüzünü de güzel yüzünü de o sıralarda öğrendim.

o günden sonra yeni bir sayfa açmanın mutluluğu olsa da hüzün dolu bir gündür.

karne günüdür.

güzel bir devrin bitişidir benim için. hala bağlarımı pek koparmadım ama yine de özlüyor insan.

kendi tercihlerimle oluşturduğum aile üyelerimi her gün göremeyeceğim gerçeği ile yüzleştiğim gün. hüznü hâlâ yüreğimi burkmakta.

lise hayatının bittiği, lisedeki arkadaşa, eski sevgililere ve hocalara son kez bakıldığı bir gündür. bazılarımız için duygu yüklü geçer anılar vardır, yaşanmışlık vardır. iyisiyle kötüsüyle 4 seneyi bitirdiğin okuldaki son gündür.

içimizi acıtmış bir gündür. her okul çıkışı, her sevilmeyen ders bizim sınıf için mangal keyfi-mangal günü demekti. topluca kız-erkek sürü gibi gezerdik çarşı-pazarda. o gün mezun olmanın mutluluğu ile arkadaşlarından ayrılmanın hüznü birleşti. çorbamsı duygular yaşattı. üniversite hayatı öyle miydi ama, resmen millet 3er 5er bölünmüş kabileler halinde yaşıyordu. zenginler bir yanda, alkolikler bir yanda, aşırı dinciler bir yanda, a partililer bir yanda, b partiler bir yanda. birlik yok, selam vermek desen yılda bir o da teke tek karşılaşırsan diğer gruptan biriyle öyle.

bir daha hiçbir zaman görmeyeceğin birçok insanı son kez gördüğün gündür. yaşanılırken çok trajik gelmiştir.

sene 2001... 4 kişiydik biz, hüzün çökmüştü içime. görüşelim mutlaka diyerek ayrıldık bir daha hiç görüşmedik.

kurtuluyorum artık diyerek gittiğim ama ağlamaktan ciğerimi bıraktığım gündür. mezuniyete, baloya, fotoğraf çekimine bile bu hisle gitmemiştim. o karne günü neden içimi bu kadar burktu hala şaşarım.

sevinçle karşılanan
ama hayatın yükünün omuzlara binmesiyle
dünyadaki cennetin yaşandığı yer olduğunun farkına varıldığı günlerin sonuncusudur.
o kadar aranır, özlenir ki... bulunamaz.

bendeki tek anısı baştan sona tüm sınıfın hatta okulun imzaladığı gömlektir. başka birşey hatırlamıyorum açıkçası.

2015 mezunuyum ve lisede iken çok güzel anılarım olmuştu. etilerden şişli ye ( evime) kadar yürüdüğüm günler vardı arkadaşlarla. özellikle karlı günlerde ayrı bir zevk verirdi.
okuldan kaçtığımız günler neredeyse her gündü. *
buna rağmen okulu ikincilikle bitirdim çünkü çalışıyorduk.. boş kaçanlardan değildik..
bir de okuldan erken çıkınca akmerkez in önünden 43r ye atlayıp, lana del rey summertime sadness ve dark paradise eşliğinde sarıyer’e arkadaşlarla takılmaya gidiyorduk.
erasmus için ispanya ya gittiğim günler geliyor aklıma bir de... bizim lise proje okulu olduğu için ilk yurt dışı deneyimimi ve ilk defa toplum önünde ingilizce olarak proje sunma işini o zaman yapmıştım.

çok güzel günlerdi vesselam. şuan çok güzel işim var, ekonomik olarak iyiyim ancak ve ancak lise, üniversite gibi ortamları çok özlüyorum ve bu yüzden o yanım hep buruk. bazen tek başıma oralara gidiyorum, takıyorum kulaklığı açıyorum lana del rey... akışına bırakıyorum. kaçtığımız yerlere, gittiğimiz rotalara vs.. bazı yerler değişmiş ama yine de sıkıntı yok.


tanım: iyi ve kötü tüm anıların geride bırakılacağı ve gerçek hayata geçiş kapısının açıldığı günlerden biridir.

black friday denilen gün o gündür ama kimse farkında değildir.

biz üniversite sınavına hazırlanırken gittiğimiz dershaneler bize rapor aldırırdı, o rapor yüzünden lisenin son cuması okula gitmemiştim. dershanede üniversite sınavına hazırlanıyordum.

arka fonda ayna, arkadaş hala çalar kulaklarımda.

korku filmi ismini çağrıştıran başlık. lise mezuniyetinden ziyade, üniversite heyecanı sardığından; önceki günlerden pek de farkı olmayan bir gündü. farklı olarak sadece birbirimizin gömleklerine imzalarımızı atmıştık; halen de saklarım.