lisenin son cuması

ilk ölüm.

büyüdüm artık, üniversiteye başlarım daha da her şey güzel olur. belki erasmusla yurtdışına çıkarım. her hafta sonu arkadaşlarla farklı şehirleri de görürüz diye düşündüğün cuma. ama geçen her yılda o cumanın hayatının en güzel cumalarından biri olduğunu daha anlarsın.

son dua edilir ve camiye tekrar uğranmaz.

çok hüzünlenmiştim üniversite arkadaşlıkları tırt çünkü.

lise bittiği için o kadar mutluydum ki. 4 yılımın katili olan insanlardan kurtuldugum için yaşadığım sevinci nasıl anlatayım bilemedim

toplu hatıra namazının kılındığı gün.

tüm sınıfa imzalattığımiz beyaz gömlekleri niye kaybettik ki

pandemi sebebiyle yaşayamadığım cumadır. geçenlerde öyle boş boş otururken birden aklıma gelip iyisiyle kötüsüyle vedalaşamadığımız için beni bir kaç dakikalığına hüzünlendirmiştir.

hele son ders bedense müthiş olandir.

en mübarek cumaydı. okurken bütün cumalardan beklentim o son cumaydı.

en huzunlu cumaydi. lise sanki hic bitmeyecek gibi buyuluydu. sanki hep girgir yapacaktik, sinavlarda kopya cekecektik, birbirimizle dalga gececektik, cocuk gibi davranan koca bedenler olacaktik. 4 senecik..

duygulandım bak şimdi. düşünsenize 90 lı yıllar. ne isterseniz var, bol kesim kotlar, oduncu gömlekleri, vatkalı sweat, maykıl jeksın, madonna, metallica, gunzın rozız... en güzeli ne biliyor musunuz ? ev telefonu var, arıyorsun kimin açacağı belli değil, büyük risk. tuba... ben bülent, ihii ihii bekle kabloyu çekeyim. bu saatte arama demedi mi sana annemler burada dııııt dıııt dıııt. ya ben cuma günü....

hayatımdaki en iyi cuma günüydü. sonrasındaki cumalar ise çok daha iyiydi!

millet ne ağlamış ya bende hiç bir şey olmadı oysa ki. *
dört yıl boyunca sesten gürültüden, avamlıktan, cahillikten başıma ağrılar giriyordu.
bir tane aklı selim insan yoktu ya.
entelektüel olarak ruhumu besleyen kimse yoktu. * 8 saat bir insanın başı ağrır mı benimki ağrırdı işte. ılık ılık, yavaş yavaş. sanki cezalandırırdı beni.
bir sürü saçma sapan insan ve bomboş anılarla geçti lise yıllarım o yüzden o son cuma özgürlükten başka bir şey hissetmedim.
gerçi yalan olmasın içimden "harbi harbi bitti lan... hmm... nolur ki şimdi... ne hissetmem lazım hüzün mü?... hüzün...hüzün... laan saçmalama ne hüzünü bee!!" bir ara şöyle bir diyalog geçmedi değil.
hüzün derken içim burkulur gibi tam oluyordu sonra birden geçti.
lisenin başından beri konuştuğum ve hala iletişimde kaldığım bir kaç arkadaşım dışında kimseyle görüşmüyorum, aramıyorum, sormuyorum, merak etmiyorum. *
iyi ki mezun olmuşum, mutluyum kurtuldum diye.

lisenin değil ama benim son cumam olmuştu. okuldan ayrıldım o kadar. son kezde ona baktım arkasından.

bol yumurta kırığı,pis koku, hüzünlü veda, klarnetci kovalayan müdür yardımcısı, davula atılan cabayi toplayan kapi bekçisi, vermeyeceğim o diplomaları naraları atarak dolanan müdür, saygı duruşu kapanış.

dünyanın en tatlı zaman dilimlerinden biri.

hava sıcak. formanın yarısını çıkarmışsınız üzerinizden. hocalar ipinizi salmış, dersler ders olmaktan çıkmış. herkes sadece eğlence derdine düşmüş. tatil planları yapılıyor. bir süreliğine de olsa sevilen arkadaşları göremeyecek olmanın hüznü yaşanıyor. herkeste ölçüsüz bir gülüşme, sırıtma hali... hele notlar da iyiyse, düşünülmesi gereken bir durum kalmamışsa geride sizden iyisi yok!

ders çıkışı ya yürüyerek sallana sallana eve gitmek var o güzelim havada ya da belki arkadaşlarla bir yerlere takılmak... servisle gidiliyorsa bu kez oradaki arkadaşlarla çeşitli cıvıklıklar... "çocuk gönlüm kaygılardan âzâde" der ya orhan veli, tam da o hesap işte!

eğer lise sonun son cuması ise o çok daha buruk geçebilir ama eğlenceye rağmen. zira artık son kez görüyorsunuz arkadaşlarınızın çoğunu, okulunuzu, hocalarınızı... içindeyken "her gün her gün bıktım buradan" dediğiniz yer, ayrılacağınız zaman sevimli görünüyor gözünüze. o an anlamasanız bile bu durumu, yıllar sonra hatırlayınca "ah keşke" diyorsunuz "keşke geri dönebilsem o zamanlar nefret ettiğim o sıralara"...

büyük bir ailevi ya da kişisel problemi olmayan için güzeldir lise yılları. hatırlanmaya, dolu dolu yaşanmaya değer. hatta bana kalırsa üniversite yıllarından bile daha kıymetlidir çünkü birçok gerçek arkadaşlığın temeli ancak lisede atılır.

keşke dönebilsem o günlere...

hele ki beden eğitimi son derslere denk gelmişse tadından yenmeyen olaydır.

pandemi yüzünden yaşayamadığım cumadır. 1-2 yıl oldu hâlâ içime dert... çok güzel planlarımız vardı ya..

nasılsa tekrar goruscez diye diye apar topar çıktığımız, hadi bayramdan sonra denk geliriz diye ordan oraya yetişmeye çalışan telaşlı insan topluluğu... o güne varana kadar o kadar çok şey yaptık ki son diye, o son gün hiçbir şey yapamadık...
hala içimde koca bir öküz olur kendisi