lisenin son cuması

''içimde lise son cumasının ince kederi var'' diyerek başlamak istediğim son cumadır. okul aile birliğinin geleneksel olan davul zurnayı okula getirtmesi , baklava alması kısaca sizi davullu zurnalı ağzınızda şerbetle gönderiyoruz deme şekilleri. son kez sınıfa çıkarsın, o sınıf numarasının yazılı olduğu tabelaya uzun uzun bakarsın. baştan aklına gelir hepsi. dokuzuncu sınıftaki şapşal çocuksu halleriniz, onuncu sınıfta hafiften büyüdüğünüzü hissedişiniz, on birinci sınıfta artık okulun büyüklerinden olup ufaktan üniversite sınavı kaygısıyla yüklenmeye başlayışınız gelir aklınıza. ve en son artık on iki olmuşsunuzdur. o dört sene ne anılarla , ne sınav haftalarıyla , ne nefretlerle, çilelerle ama bir o kadar da sevinçle ,kahkahayla,heyecanla geçmiştir. bilen bilir hiçbir dostluk lisede kazanılan dostluklar kadar sağlam olmaz. eğer abuk subuk bir okulda okumadıysanız lise yılları eşsiz bir özlem ve hisle kalır zihninizde. hep kalır o, lise son cumasının ince kederi içinizde.

buruk bir gündü. sonraları uzun süre liseyi özleyerek geçti. liseden sonra arkadaşların bir kısmıyla yaşanan tatsız olaylar, artık liseyi çok da özlememize neden oluyor.

internet kafede geçirilen cumadır, malumunuz öyle günlerde internet kafeler çok kalabalık olduğu için sabahın köründe dükkanın açılmasını beklerdik. son beklememiz oldu, bir daha o networkü kuramadık.

samimiyetin öldüğü, hayatın başladığı gündür.

karatina tatilinden sonra görüşürüz dediğim fakat son okula gidişim olduğunu bilmediğim gün.

benim zamanımda lise üç yıllıktı. lise 1, lise 2 ve lise 3 ü istanbul içinde ayrı ayrı yerlerde okuyan şahsım için* her sene arkadaşlarım ile seneye görüşürüz deyip, bir daha onlarla görüşemeyeceğimi bilmeden vedalaşmak demektir.

not: haylaz, problemli bir öğrenci değildim. babam memur olduğu için lise 2 yi avrupa yakasında, lise 1 ve 3 ü ise anadolu yakasında okumak zorunda kaldım, her sene lojman değiştirmek zorunda kaldık, lojmanın yeri değişince mecburen okullarda değişti.

benim için liseyi evden bitirmeme vesile olacak olan karantinanın başlangıcına tekabül eden cumadır.

çok güneşli bir gündü. son kez beraber olduğum insanlarla güzel vakit geçirmeye çalışıyordum. lisemi ne kadar sevmesem de o son cuma çok değişik buruk bir histi.

18 yaşındakilerin yaşayamadığı cumadır.

öğlen cuma namazını müteakip, akşamında nevizadede kutlamayla kapattığımız gündür.
(bkz: her yola gelen çocuk)

haftada mutlu olduğumuz bi gün.

geçen sene mezun olduğum için son cuma olduğundan bile haberim yoktu öylece bitirdik okulu zaten mezuniyeti de yapamamıştık. mutsuz son.

hayatımın en buruk anlarından biriydi. hiçbir lise arkadaşımla görüşmüyorum şimdi ama o günleri hala çok özlüyorum. üniversite ise bir kurstan fazlası olmadı bana görünce geçirdiğim günlere kederleniyorum sadece. sebebi ise lisedeki koşulsuz sevgi ve güvenin değil çıkarcılığın geçer akçe olduğu bir yerdi üniversite.

lise sonda okul değiştirmek zorunda kaldığım için (taşındığımızdan dolayı) benim için bir anlamı yoktu. biten arkadaşlıklar ya da lise bitti diye bi üzüntüye giremedim aksine okulu sevmediğim için sevinmiştim ve evet karnemi sonradan aldım. aklım eski lisemde, hocalarımda arkadaşlarımdaydı ve ziyaret etmiş son cumayı onlarla kapamıştım. hocalarım beni çok severdi hala görüşürüm. benimki de böyle bir lise son cumasıydı.

okuduğun zaman lisenin pek kıymetini bilemiyorsun ama mezun olduğun zaman o günleri çok özlüyorsun tabi üniversite de bir başka ama lise arkadaşlıkları çok başka.

bu sene online yüzünden tatsız şekilde yaşayacağım gündür.

sonunda esaretin bittiği gündü.
asla üzülmedim.
orgazm olmak gibiydi. müthiş keyifliydi.
liseyi hiç sevmedim. 4 yıl çöp.

kıyamet gibidir. karne alırsınız ve kopar kıyamet.

korona sebebiyle yaşayamadığım gündür.

en gıcık olduğun öğretmenle bile kol kola fotoğraf çektirtir.geçen fotoğrafları karıştırırken denk geldim ne alaka dedim.