lisenin son cuması

yıl 2007. öss kaygısı var. içimizde küçük buruk bir sevinç. aslında o gün bazılarımız için çocukluğun saflığın son günüymüş. bazıları için hoşgeldin gerçek dünya dediği gün. bizler üniversiteye girdiğimiz için gerçek dünya ile tam anlamıyla karşılaşmadık. ama benim gibi aileden uzak okuyanlar ise bir nebze gerçek dünya ile tanışmaya başlamanın ilk adımıdır. üniversite arkadaşlığı çıkar arkadaşlığıdır. lise öyle mi cebinde 20 lira vardır haftalık harçlığın. istersen 1 günde arkadaşların ezersin. sonuçta akşam yemek hazırlayan annen ve sıcak bir evin var. üniversitede harcadığın her kuruş kıymetlidir. lise candır can kıymetini bilmek lazım. yeni türkü'nün dediği gibi 'biz büyüdük kirlendi dünya'..

pandemi yüzünden yaşayamadığım gün. 4 yıl boyunca o günü bekle son hafta şöyle yaparız böyle de yaparız diye düşün sonra bir mart günü 3 hafta ara desinler ve son senenin yarısı çöpe gitsin. lise benim için çok güzeldi aniden bitmesi hep içimde yara olarak kalacak...

nedense içim bir tuhaf olmuştu. 4 yıl boyunca nefret ederek giydiğim formayı son kez giydiğimi biliyor olmak bile gözümü doldurmuştu. eve geldiğimde bile uzun süre formayla oturmuştum.

vay be 18 sene olmuş hemen hemen. o günleri ben de özlüyorum. ne güzel, sorumluluk olmadan yaşadığım zamanlardı. bir çok arkadaşımla görüştüm sonra ama zamanla koptuk.
son cuma ise çok zevkliydi. herkesin hatıra defteri birbirimizde gezmişti, ne güzel, ne sıcak şeyler yazmıştık, hala da saklarım.

devamsızlık 19 gün olduğu için mecbur okula gidicez.

gitmediğimdir. benim için nedense okulun son günleri nötr olduğum günlerdi. hiçbirine de gitmedim. pişman değilim.

sene 2002 öncesi falan yani ben hatırlamıyorum hakim bey.

düşündüm de hiçbir şey hatırlamıyorum. onun son cuma olduğunu fark etmiş miydim, onu bile hatırlamıyorum. hiçbir şey yok o güne dair zihnimde.

ama mezuniyet törenini hatırlıyorum. müdür yardımcısına sarılıp "öğretmenim ben mezun oldum. kurtuldum bu cehennemden. bir daha onları görmek zorunda değilim" diye ağlamıştım. tüm sınıf "dağılıyoruz" diye birbirine sarılırken ben, bana "doğruyu söylemezsen tüm eğitim hayatın yanar" diyen kadına sarılıp ağlamıştım. yalnızca "tebrik ederim." demişti. gerçekten de liseye dair hatırladığım son gün o.

hiçbir pişmanlığım yok. iyi ki mezun oldum. iyi ki üniversiteye gittim. iyi ki türkiye'nin en iyi üniversitelerinden birinde, aklı başında insanlar arasında, ilim irfan sahibi olduğu kadar kendini ve hayatı bilen mükemmel insanlardan eğitim aldım. o kadar kötü bir liseden çıkıp da bu üniversitede okumak hiç kolay olmadı ama kendimle gurur duyuyorum. bunu kendime çok az söylerim ve her söylediğimde de kibirli hisseder, kızarım kendime ama "aferin hestia, bu gerçekten gurur duyulacak bir şey. doya doya gurur duy kendinle."

bir çok kişi bilmez. arkadaşlarınızla gittiğiniz son cuma ise müezzine rica edip şunu cami içinde çaldırıp hüzünlenebiliyorsunuz.

eski yıllarda yumurta savaşı denen garabete şahitlik etmiş olan zaman dilimi.

yenilerin çoğu bilmez, öyle bir şey vardı. son gün herkes okula, yanında birkaç yumurtayla gelirdi. sonra da onları samimi olduğu arkadaşlarının orasına burasına fırlatırdı. o sıcakta yapış yapış olmak fikri aşırı derecede korkunçtu elbette. israf mevzusu da cabası ama işte dönemin öğrencileri için bir eğlence aracıydı.

ankara'da bu işin sonu seğmenler'de suya girmekle biterdi bazen, temizlenmek adına.

insanın içinde ince bir keder bırakan gündür.
"içimde lise son sınıfın son cumasının ince bir kederi var"
(bkz: bir demet tiyatro)

bizim lisenin son gunuydu.

erkenden kaçıp cs1.6 dan dust2 mapte 12 el atılır. eve giderken döner yenir. haftasonu boştur kafa da rahat miss..

stajdaydım la. lisenin son salısı oldu bizim için.

lisem tam cuma gunu bitti sanirsam.

ve cikista en son gordugum kisi, okul hayatim boyunca en cok sevdigim kisiydi. okulumuzun hafifmesrep kizi asya. evet.