mayın ülkesi

ikinci dünya savaşı sonunda danimarka'da geçen, çocuk yaşta alman esirlere kumsala döşenmiş mayınların temizletildiği film. savaşın acımasız yüzü, kara mayını gibi sinsi bir tuzağın gölgesinde aktarılmış. hikâye boyunca karakterlerle bağ kurmaktan çekiniyoruz zira her an yaşanması olası bir patlama alıp götürebilir onları. işin belki de en acıklı yanı, filmde anlatılanların gerçek olaylardan kurgulanmış olması. alman genelkurmayı -cennet parçası- sahillere mayın döşetiyor, ceremesini ise emir kulu garibanlar çekiyor.

james bacque'nin ikinci dünya savaşı sonunda müttefiklere tutsak düşen alman askerlerinin akıbetini anlattığı diğer kayıplar* kitabı vardır. bacque söz konusu kitapta alman ordusu için kısa ve net bir tanım yapar: "1940-41'lerin küstah ve kalpsiz wehrmacht'ı rus steplerinde yok olmuştu. geriye kalanlar ya çocuk yaştakiler ya da ihtiyarlardı." işte bu film, tanıma uygun düşecek şekilde 1930'ların ortasından 1945'e kadar dünyayı sarsan wehrmacht'ın hesap verdiği günlere odaklanıyor.

bazı ruh hastaları filmi izleyip "oh olsun nazilere, içimin yağları eridi" tarzında ifrazat saçıyor. gerekçe olarak da "ee nazilere %90 oy vermeselermiş (onu da yanlış biliyorlar da neyse) başlarına geleni hak ettiler," diyorlar. oysa savaşta ön saflarda görev alan 1920-30 doğumlu almanlar nsdap'ye istese de oy veremezdi, yaşları yetmiyordu. dönemin almanyasında yapılan son (demokratik/gerçek/özgür) seçim 1933'te gerçekleşti. o seçimde de nsdap maksimum %44 aldı. daha sonra iktidarı nasıl ele geçirdiklerini, nasıl diktatörlük kurduklarını tarih kitapları anlatıyor. nitekim milyonlarca kişilik orduda herkes fanatik nazi değildi. canları pahasına hitler'e defalarca suikast düzenleyen yüksek ve alt rütbeli subaylar vardı. ayrıca er-erbaş düzeyinde hans scholl, wolfgang borchert ve nice isimsiz muhalif mevcuttu. "hayat siyah ve beyazdan ibaret değil" diyerek bitireyim yazımı.

izleyince bana teşekkür edersiniz. iyi seyirler şimdiden.