maziyi özlemek

hayatını yaşarken zamanın elinden tutamaz akar gider ancak hep bir mazi taneciği aklına gelir ya. işte maziyi özlemek budur. ne var ki bir trenin içinde ters yöne doğru yürümek gibidir. gidemezsin, çözemezsin, bekleyemezsin. çok özlersin ama dönemezsin. keşke en özlediğimiz anın içine hapsolma hakkımız olsaydı...

bana bu duyguyu hissettiren bazı müzikler var ama müzik deyince aklınıza çalgılı türkülü sözlü bir şey gelmesin sadece müzik. bu bazen bir youtube videosunun sonunda oluyor bazen başında genellikle jenerik olarak kullanılıyor ama beni o kadar çok etkiliyor ki anlatamam. örnek vermek gerekirse buradan dinleyebilirsiniz. başlangıcını bu gün bir videoda duydum ve bana şöyle hissettirdi. gök gürültülü sağanak yağmur yağan soğuk bir havada asfalt yolda yürüyorum ve etrafımda sadece binalar var ama kimse yok sanki dünyada tek kalmışım yürüyorum ama nereye gittiğimi de bilmiyorum ve burada yürürken o an tek istediğim şey geçmişte yaşadığım güzel anılara dönmek istiyorum. dönmek istediğim anılara değişiyor müzik değişik olabiliyor ama yürüdüğüm yol hep aynı.

(bkz: ağlarım hatıra geldikçe gülüştüklerimiz)

liberaller akpye cephe almamışken, taksim burger tuvaleti şifresizken, öğrenci akbili 1tl, bonzai bir uyuşturucu değil vodka markasıyken hayat çok daha güzeldi.

evrimse 1 duygu

küçükken neden hep ısrarla büyümek isterdik ki ?