mutsuz günlerini özlemek

yeter artık bunca mutluluk, kaldıramıyorum, mutsuz günlerimi geri verin bana diye sitem etmek neden garip olsun ki. mutluluk da mutsuzluk da biz değil miyiz sonuçta?

"abi başka derdimiz mi yok da mutsuz günlerimizi özleyelim" dediğim olay. kaldı ki mutsuz günlerimi özleyecek kadar mutlu değilim.

mutsuzlukla beslenen insanların yaşadıkları durum. mutsuz olunca boşlukta hissediyorlar. özlemeyip ne yapsınlar?

tam bir ahmaklıktır. her şey mutlu günler içindi. tadını çıkarmalı.

yaşadıgım her günü de özleyemem ya

mutsuz anlar da olsa o zamanki birlikte olduğumuz insana karşı olan özlemdir aslında o.

daha mutsuz günlerden geçtiğinizdendir.

mallik ama ozluyom napim. evet.

kimsem kalmadı masamda. masamda kimsem kalmazsa yazıyorumdur zaten.
bir şey anlatayım.

bundan seneler mukaddem. belki 15.
17 de olabilir.

çamlık mesire yerindeyim. adana'da. nasıl üzgünüm yine, nasıl mutsuz. içiyorum. ay çok değişik bir şey yapmışım...

şimdi orası şöyle bir şey, mesire yerinde bira satan tekel var. ucuza bira alıp banka oturuyorsun içiyorsun. nohutçu geliyor, kaynamış nohut. istersen nohut alıyorsun.

değişmemiştir, oraya - bovbovbovbov
şahinciler gelir. araba. şahin. tofaş.

dur ya, o döneme uygun şarkıda verelim.
şunlar çalar içinde.



bankta tek başıma içiyorum. bir araba yaklaştı bana doğru, farlardan görmüyorum.
cam açıldı.

-burada tek başına mı içiyorsun annem, hadi gel.

aa. annem ile babam gelmiş.
dedim buradayım işte siz gelin. geldiler geldiler. annem babam ben, çamlık'ta oturduk biraz.

sonra gittik zaten. diretmedim.

demem o ki, yeniden dönsem o günlere. özledim.

mutsuz günleri özlemek, insan zihninin geçmişi idealize etme eğiliminden, zor zamanlarda kurulan derin bağlara ve o dönemlerin kimlik inşasındaki rolüne kadar uzanan çok katmanlı bir durumdur. zihin geçmişi hatırlarken acıyı törpüleyip anlamlı anları öne çıkarır; bu da mutsuzlukla yoğrulmuş dönemleri, bugünkü yüzeysel huzura kıyasla daha “gerçek” ve “canlı” hissettirebilir. ayrıca o zor zamanlar, kişinin kimliğini şekillendirdiği, daha derin bağlar kurduğu ve kendini hayatta daha anlamlı bir mücadele içinde hissettiği anlardır. dolayısıyla kişi, aslında acının kendisini değil, o acı içindeki derinliği, canlılığı ve bağ hissini özler.