metafor yağmuru

rönesans çiçeği kokar ellerim. bir yanım azer bülbül, bir yanım don quijote. duygularım titrek, gözlerimi sel basmış. yarin kafası koca bir buket fişek gibi ışıldıyor. yeryüzündeki bütün yel değirmenleri huzursuz.

telaş, panik ve atak halindeyiz!

isyan çıkacak, isyan! yeryüzündeki bütün aşklar, medeniyetleri filizleyen kavgalara dönüşecek. görüyorum, ellerim ruhumun derinliklerini gösteren bir define haritası biçimidir.

aklıma şu geldi. uff nasıl laflar ediyorum. aman nasıl cümleler kuruyorum neler diyorum öyle. .
yunus emre diyoruz bin yıl sonra bile anlaşılır sade samimi net. .
ekmek tanelerine kanat çırpan sercelerin ürkekliğiyle bir insaaat işçisinin nasırlı ellerindeki emek gibi. insan bu birden metamorfoz geçirip robot gibi davranamaz. ben yaptım oldu olmaz ki.
mütemadiyen hamakât içindeki insanlar ancak böyle hamaset yapar durur.
o değilde ülkenin yapisida buna müsait değil biz biliriz birbirimizi.

bir su damlasının içinde biriken hüznün sonbaharını yaşıyorum.
bok!