mezuniyet törenine ailenin gelmemesi

mezun olmak birçok kişi için kep takmaktan ve cübbe giymekten ibaret. ancak benim için, hiçbir üyesinin üniversite görmediği bir sülaleden çıkıp, ankara'da mühendislik fakültesini bitirebilmekti. yıllar boyunca tarladan çıkmayan, saçma sapan işlerle uğraşan ve okulu "okuma yazma öğreten yer"den ileri götüremeyen bir sülalede, kendi isteğimle çalıştım, kendi isteğimle okudum ve kendi isteğimle o üniversiteyi bitirdim. ailesi zaten okumuş olan insanlara bu dediklerim yavan gelebilir. ancak ilim ve irfanın peşinde koşmayan bir aileden çıkıp okuyan çocuklar, üniversitenin kıymetini -acı tecrübeyle bile olsa- çok iyi anlıyorlar.

işte böylesi bir ailede yıllarını geçiren ben, o mezuniyet gününde anneme cübbe giydirmenin, babama kep takmanın mutluluğunu yaşamayı çok istemiştim. annem tansiyon hastası olduğu ve mezuniyet töreninden 3 gün önce bir sorun yaşadığı için; ailem yıllar boyunca yolunu gözlediğim o törene katılamadı. memleketten kalkıp gelemediler; o anda önemli olan ben değil, annemdi zira.

işte o hayal kırıklığı, o kalp ağrısı öyle bir şey ki... herkes annesine babasına koşup mezuniyetin keyfini çıkarırken, siz üniversite bahçesinde bir sigara yakıyor, üstüne bir tane daha yakıyorsunuz. en sonunda dayanamıyor, kuytu bir yere geçiyor ve avazınız çıktığı kadar ağlıyorsunuz. gerçekten ağlak bir insan değilimdir. ama o gün yaşadığım şey, sanırım bir daha başıma gelmesini istemeyeceğim bir şey.

mezuniyet değil de benim de yemin törenime gelememişti annem ve babam. babam çok hastaydı o zamanlarda. bize çok düşkün birisiydi, eminim orada olamamak benden çok onu üzmüştür.

neyse tören bitti herkesin ailesi geldi sarılmalar falan, ben bir ağaç gölgesine geçtim bir de sigara ateşledim ama derdim orada yalnız kalmak değil babamın hastalığıydı.

birden omuzumda bir el hissettim, baktım engin( badimdi) ve babası başımda dikiliyorlar. babası bana dedi hadi kalk evlat sen de geliyorsun bizimle. ailenin yanına götürdü sarmalar, börekler havada uçuşuyor 80 gün adam akıllı yemek yememiştik zaten yamyam gibi saldırdık.

sonra da onlarla birlikte çarşıya çıkmıştık. allah razı olsun hepsinden, gerçekten iyi hissettirmişlerdi. hissettirdiklerinden ziyade bir öğretiydi bu benim için, yaralı kalplere el uzatmak çok iyi bir şeydir bunu öğrendim ve o günden beri elimden geldikçe bunu yaparım.

bu da böyle bir anımdır. son söz size hiç kızmadım da, kırılmadım da baba. mekanın cennet olsun.