misafir odası saçmalığı

şimdilerde kimse kimsenin kapısını açmazken en azından o zamanlar misafir diye bir değer vardı hayatımızda. o dönemde saçmalık gibi geliyordu çoğumuza ama şu an bana çok kıymetli geliyor.

türk halkında misafir taparlık diye birşey var. odalar, cam takımları, halılar sadece misafire özel alınır, onlar gelmeden ev temizlenir. buna misafirperverlik demek kadar saçma bir şey yok misafire karşı sıcakkanlı olmak misafirperverliktir ancak bu taparlık. z kuşağı olarak bu kuşağın en sevdiğim yönü böyle saçma gelenekleri bitiriyor oluşumuz.

sonunu televizyon/renkli televizyon getirmiştir.
saçmalık değil; bir dönemin sosyopsikoloji gerekliliği idi.

eskiden bir çocuk için forbidın zon du. televizyon 70'lerde yeni yeni yayın yapıyordu. akşam açılıyor gece yarısı gibi bitiyordu. bu düşünüldüğünde en uygun vakit geçirme aktivitesiydi misafirliğe gitmek. kendince yazılı olmayan kuralları vardı: karşılıklı sırayla gidilirdi kimseyi darlamamak için, kapıdan yolcularken "buyrun bize de bekleriz" lafını duyardın çünkü yolcularken veya misafirlikten ayrılırken.
hele de ne zaman renkli oldu televizyon, haliyle gelen misafir de renkli televizyon seyretmek istiyordu gayri ihtiyari. ve televizyon olan odada misafir ağırlanır oldu. evin en ve tek eğlence aracı olan renkli televizyonu misafir odasına koyup kapısını kitleyecek geri zekalı yoktu çünkü.

hala var mı bu alan bilmiyorum. 90li yıllarda doğdum ve o zaman bu ayrım çok keskindi birçok evde. o kapı kilitli veya kapalı olurdu hep. bir oturma grubu olurdu o odada ve şık perdeler. o oda sadece misafir gelince açılırdı. şimdi bu tanım küçük salon veya büyük salona dönüştü. sizi büyük salona alalım diyorlar. bizim evde hala bir çocuk odası tanımı var. büyüdük evde çocuk yok ama o tanım yerleşmiş. ev ve eşyalar yıllarca elaleme hizmet etti. insanın kendine değer vermemesine bağlıyorum. o eşyaları gündelik kullanacak kadar kendilerine değer veremiyorlar bence. tek bildikleri başkalarına değer vermek, sırf onlar birazcık değer göstersin mutlu etsin diye.