mutlu olmanın zeki olmaktan çok daha önemli olması

ama bunu yalnızca zeki insanların anlayabilmesi en büyük açmazlardan biridir.

mutlulukla zekilik ters orantılıdır.
zekiler asla mutlu olmaz.
aptallar ise ekseriyetle çok mutlu kişilerdir.
sarışın kadınların geneli mutludur.
bu durumda sarışınlar.....

“cehalet mutluluktur” diyerek arttırıyorum.(bkz: swh)

tam tersini düşündüğüm fikir. zeki insan neyle ve nasıl mutlu olacağını bilir. o şey ya da şeyler zaten elinin altındaysa sorun yok. değilse, böyle bir kişi kendisini mutluluğa ulaştıracak hedefine ulaşmak için çalışmaktan da mutlu olur. o çalışmanın sonunda alacağı ödülü bilir çünkü.

o nedenledir ki cahiller mutludur demek bana ters geliyor. cahiller sadece farkında değildir hiçbir şeyin. hem cahil hem mutsuz olan tonla insan var.

bu yaşam şartlarında zeki bi insanın mutlu olması pek olası değil.

etrafında olup biteni bilmek çoğu zaman hiçbir şeye yaramıyor, olumsuzluklardan kaçmak zor iş. dolayısıyla bilmeden, zeki olmadan mutlu olarak yaşamak neden daha tercih edilesi ve önemli olmasın ki?

benimde çok sorguladığım konudur ilk bakışta aptal insanlar daha mutluymuş gibi gözüksede daha detaylı bakın hiç de öyle değil zeki insan yeni seyler öğrenmeye meraklıdır ve öğrendiklerini sorgular müzik bilgisi olmayan insan dinlediklerinden yeteri kadar zevk alamaz resimden anlamayan insan da dünyanın en güzel resmine baksa dahi hayranlık uyanmaz yani zeki insan bir bakıma hayattan daha çok zevk alır başka bir deyişle biri haşlanmış sossuz makarna diğeri bolonez makarna yer

zeki olmanız mutlu olmayı başarmanızı sağlayamıyorsa aslında zeki olup olmadığınızı da sorgulamak gerektiğini düşünüyorum. zira zekanın en basit tanımı adaptasyon yeteneğidir. mutlu olmak da adapte olmayı gerektirir.

mutsuz olan adapte olamamış insan ise zeki midir. elbette mutsuz olmanın dışsal şartlarını yok saymıyorum. mesela sürekli çekilen fiziksel acı. zeki de olsan orta zekalı da olsan canın yanıyorsa mutlu olamazsın.

bu nedenle mutlu olmayı acıdan daha doğrusu kaçınılabilir acıdan kaçma becerisi ile bağdaştırırsak zekanın önemi de bu kaçabilme planında ortaya çıkıyor.

aslında durum böyle görünse de bence işin aslı şu;cahiller(aptal değil,cahil diyorum fark ettiyseniz ve bu bilinçli bir kullanım.buradaki "cahillik"de asla sadece eğitim seviyesiyle ilgili değil bu arada;bütünü kastediyorum.) "mutlu olmadığını" ,hayatından memnun olmadığını, hatta hayatının boşluğunu,saçmalığını fark edebilecek bilinçte değil;yani hani olur ya,bazen mutluyken mutlu olduğumuzu fark edemeyiz;cahiller için de bu durum mutsuzlukla geçerli.durumları maddi olarak çok iyi olan komşuları var annemin ama yaptıkları tek şey birbirine kahve içmeye gitmek.kültürel,sosyal faaliyetleri geçtim;dışarı çıkıp alışveriş yapmak bile onların nadiren yaptığı bir şey.paraları var,hem de fazlasıyla var ama o parayı harcayacak yerleri yok çünkü ne en ufak bir kültürleri ne de hobileri var.öyle ot gibi yaşayıp gidiyorlar.ama sorduğunuzda hallerinden memnunlar mı?çok!çok da kötü evlilikleri var mesela;birinin kocası gece gündüz çalışıyor mesela,karısıyla ne zaman geçiriyor ne dışarıya çıkıyor,birbirlerini bile çok az görüyorlar ve bu otuz yıllık evlilik hayatları boyunca hep böyle olmuş;kısa süreli bir durum değil yani.bir diğerinin kocası onay vermediği için kadın eve yillardır bir su arıtıcısı yaptıramadı;hatta pazardan bir şey alacağı zaman bile adamın gözünün içine bakıyor ki kendi maaşı da var;yani olay sadece ekonomik özgürlük değil burada,kadın bu durumun ne kadar korkunç olduğunun farkinda bile değil.yine sorsanız bu iki kadın da kocalarının kendilerini çok sevdiğini,çok mutlu bir evlilik hayatları olduğunu düsünuyor.peki sizce öyle mi?bence değil çünkü.cahiller;adı üstünde "cahil"oldukları için hayatlarındaki olumsuzlukların bile farkında değiller aslında;bu yüzden mutlu zannediyorlar kendilerini.bence olay tam olarak bu.

" 'cehalet mutluluktur '
demişti ya sokrates.
yeni anladım ne demek istediğini. bazen bilmek, haber almak kaygıyı artırmaktan başka bir işe yaramıyor. bazen bilmek, hayal kurmaya bile engel."
ali lidar