nasihatten hoşlanmamak

nefsimiz hoşlanmaz nasihatten, çünkü nefsin istediği ile nasihatin yap-et dediği farklıdır. peder ne der kader ne der meselesi. ama unutmamak gerekir ki nasihatler tutulmak içindir, nefse ne kadar ağır gelse de.

insan bazen dinlenilmek ister sadece

kimsenin hoşlanmadığı durumdur.

bazı yaşlıların hayatı bir süre sonra sadece bunun üzerine kurulu olduğundan bu kişiler çok rahatsız edici olmaz ayrıca tecrübeleri çoğu zaman hayat kurtarıcıdır. ama kendi yaşına yakın birinden nasihat dinlemek çok can sıkıcıdır.
benim hiç hoşuma gitmez mesela. çünkü herkesin belli bir yaşa gelmeye yetecek kadar aklı fikri var şükür. çoğumuz da nerde ne yapmamız, nasıl davranmamız gerektiğini biliyoruz.

kamu spotu: sizden tavsiye istenmedikçe kimseye tavsiye vermeyiniz. sorulduğunda fikrinizi kibarca dile getiriniz. şunu yap bunu yap, bu böyle olmaz gibi nasihat etmeyiniz. adam olunuz efendi olunuz.

biri bana akıl verirken aklımdan geçenler.

yok ben severim. karşına koy beni, recep tayyip erdoğan dinleyen akp'li gibi saatlerce dinlerim ve hak veririm sana.

lakin uygulamam.

benim bu hayatta kulağıma küpe yaptığım tek nasihat, rahmetli babaannemin "ayağını sıcak tut, ayağın üşürse hiçbir yerin ısınmaz" nasihatidir.

23 senedir ayağımı sıcak tutmasını bilirim. çünkü ayağım üşürse hasta olurum sümüküm akar.

bende sevmiyorum çünkü türk toplumunun çok büyük bir hastalığı var. herkes- özellikle yaşı büyük insanlar/ ebeveynler kendi insaniliğini fazla abartıyor.

“ benim kaç yıllık hayat tecrübem var” lafına gıcık oluyorum. o tecrübeyi kendi aklın ve seçim hakkınla sen edinmişsin, 28 yaşındaki aklım senden daha üstün olabilir. senden daha akıllı davranıp, senin yaptığın hataları yapmadan ilerleyebilirim.

özellikle aile bireylerinin üstteki dayatmasına inanılmaz sinirleniyorum ve nasihat söz konusu olduğunda, söylenilen her şey bir kulağımdan giriyor diğerinden çıkıyor çünkü biliyorum herkes kendi hayatını, kendi kaderi el verdiği sürece yine kendisi inşa eder. kimse bizden yaşça büyüklerin klonu değil. kimse ortak doğruları ve yanlışları paylaşmaz.

hepimiz ayrı birer ruh ve iradeyiz.

misal bizden önceki jenarasyona dahil insanlar.. siz doğmussunuz x yılında, ben yaşıyorum xx yılında. içinde yaşadığımız ortamda benzer olan ne var ki sizin gençken edindiğiniz deneyimler benim hayatımın( bugünün) mutlak doğrusu olsun?

misal: 1994 yılında 27 yaşında olan bir adamla, 2023’te 27 olan insanın ortak neyi olabilir? çevre farklı, eğitim farklı, sosyal standartlar hatta ilişkiler bile farklı? o zaman bu yaşça büyük bireyin iddia ettiği doğru/ yanlış ne kadar geçerli? 1994’te yanlış olan, 2023’te doğru olabilir. dolayısıyla neyin iddiasındayız? neyin “ ben her şeyi doğru bilirim” büyüklenmesi bu?


bu yüzden insanlar zamanı en küçük parçasına kadar ayırmış. yüzyıllardan başlayıp, salisiyeye kadar inen bir zaman ayrımı var dünyada. neden?

- zamanı ve dönemsel değişiklikleri ayırabilsinler ve her insanlığın dönemi , o döneme has olaylarla tanımlansın diye.

matematiğin gerçeği ortaya çıkardığı anlardan birindeyiz. bence türk toplumu psikolojik rahatsızlığı en yüksek seviyede olan bir toplum.

zamanında toplumun bir yerinde, birileri bazı kurallar oturtmuş, kimse sorgulamadan getirmiş bu zamana kadar.

nasıl yetişeceğinizden ne giyeceğinize, okuduğunuz okuldan, evleneceğiniz insana kadar herkesin bir fikri var. asıl korkunç olan: kendi fikirlerini söylemeyi ve bunlara karışmayı kendilerinde hak görüyor olmaları.
istedikleri olmadığında, cehenneme döndürdükleri evlatlarının hayatlarını saymıyorum bile.


biz, toplumsal olarak avrupanın/ amerikanın yanına yaklaşamayız.

çünkü genelde verdiklerini sandıkları şey nasihat değildir. gerçek nasihatı anlamayacak insanlar olduğumuzu düşünmüyorum.