ne için yaşadığını bulamamak

arayışta olan bireyin anlamakta zorlandığı durumdur.

tanrının (tabi varsa) insanın yaratmasında bir amaç olmadığı gibi yaşamanında bir amacı yoktur, bu dünyada sadece basit zevkler için yaşıyoruz, yapabildiğimiz tek şey doğuyor büyüyor bir fiil çalışıyoruz sonra yaşlanıp ölüyoruz, bir de hayatı kolaylaştırmak için buluşlar yapıyoruz, başka yaptığımız bir şey yok, ölmeyecek gibi yaşamaya ve sürekli bir şeyler yapmaya çalışıyoruz

arama ile devam etmesi gereken durum. hepimizin bu dünyada zamanı limitli maalesef, o yüzden bütün kafa sözlük yazarlarına önerim hayatın tadını çıkarın. gülün, oynayın, dans edin. hayat güzel, yaşamak güzel.

üzerine çok düşündüğüm fakat neticeye ulaşamadığım konu, hayvanlardan bizi ayıran özellik düşünebilmek olduğuna göre bence bundur yaşamamızın amacı bol bol düşünmek ve irdelemek, başa gelen çekilir.

arayışınızı oyalanmak için yapın cevabı bulmak için değil. çünkü ortada ne bir amaç var ne de bir cevap.

eziyetiniz kendiniz olursunuz.

sevdiklerin için yaşa. sadece bir öneri.

muhterem babalarımız zevkin doruğunu yaşasın diye doğduk.
çok da felsefik bir anlamı yok maalesef.

(bkz: annesi üzülmesin diye intihar etmeyenler)

çok kasmamak gereken konudur.
(bkz: hayatın anlamını aramaktan vazgeçmek)

kümülatif toplumlarda idealizm etkisiyle cevapsız kalandır.

aslında cevap başka bir sorunun bağıl değişkeni. yaşamak istiyor musun?

evet. çünkü x den dolayı.

hayır(neden yaşamaya devam ediyorsun)

ve bilmiyorum(bizi ilk soruya geri döndüren çoğu kişinin olduğunu düşündüğü yer)

bence yaşamak için ulvi amaçlara gerek yok bireysel hazlar ve talepler yeterli. aileni sevmek işini büyütmek birine aşık olmak vs gibi.

oysa kümülatif toplumlarda herkes dünya yı kurtarmak gibi bir misyona sahip olmak istiyor. vatana millete faydalı komşunun örnek oğlu ailesinin iftihar ettiği insan olmak gibi. anca böyle değerli olacağını düşünüyor fakat özünde bunları istememesinden kaynaklı bir çelişki içerisinde neden yaşadığına bilmiyorum diyor. dostum iyi düşün? sırf seks ve beslenmeyi sevdiğin için futbol izlemek için vs le yaşıyor olabilirsin sadece kendine yüklediğin misyon hayattaki amacı acun izlemek olmayan bir insan olmak olabilir mi? işte burada değersizlik hissinin aslında haklı olduğunu fark eden insanın depresyonu başlıyor. insanlar çok tatlı seviyorum sizi.

keşke iyimser şeyler yazabilseydim.

kendin için yaşa.

hayatına anlam katabilecek bir farkındalığa veya bilinç seviyesine erişememiş insanın içinde bulunduğu durumdur.

bana kalırsa yaşamın amacı hayatı anlamlandırmaktır. bu; beş kuruş almadan da yapabileceğiniz bir işle meşgul olmak, insanlığa veya doğaya faydalı şeyler üretmek ya da kişinin sadece kendini tatmin etmesi olabilir. nitekim bir insan hayatını anlamlı kılabildiği sürece yaşama tutunabiliyor. maddi veya manevi açıdan pek çok şeye sahip olan insanlar da sırf bu anlamsızlık yüzünden intihar edebiliyor.

yaşamın amacını, bize verilen veya bahşedilen hayatı anlamlandırarak bulacaksak, bunu gerçekleştirene kadar vazgeçmemek ve farkındalığı yükseltmek gerekiyor. hiç romantizm kasacak havamda değilim ama bazen bulutların arasından süzülen güneş ışınlarıyla, gürül gürül akan bir ırmağın sesiyle insan hayat dolu olabiliyor. bu hissiyatın daimi olması için de hayatı anlamlandırma arayışından vazgeçmemiz gerekiyor. hayatın anlamını, belki hiç beklemediğimiz bir anda, belki yıllar sonra belki de son nefesimizde kristal berraklığında kavrayamayacağımızı kimse söyleyemez.

bu yüzden kötü zamanlardan geçsek de iyi günlerin geleceği bilincinde yaşamı anlamlı kılacak arayışa devam etmek gerek. aksi halde hepimiz tutunduğumuz daldan, rüzgarla sağa sola sallanırken kopup düşmeyi bekleyen yapraklar gibiyiz. bazılarımız düşerken, dünyaya ne kadar oksijen yaydığımızı toprakta moleküllere ayrılıp yeniden hayat bulacağımızın farkında olacak. bazılarımızsa sıradan bir ağacın, biçimsiz denilebilecek bir dalında rüzgarla savrularak kaçınılmaz sonu beklemiş kuru bir yaprak olarak yere düşecek.

aklıma reisin şu sözü geldi; her arayan bulamaz ama bulanlar arayanlardır.

insanın temel amacı insanlığın gelişiminde pay sahibi olmaktır diye düşünüyorum. benliğimiz diğer insanlara fayda sağladığını hissettiğinde büyük bir tatmin duyar. bu tatminin ömür boyu sürmesini ister. insanların açlık, yer ihtiyacı gibi gereksinimlerini sağladıktan sonra yaşam amacı budur. insan insan için vardır, tarih bize bunu gösteriyor.

inananların aramadığı çünkü zaten arayıp bulduğu konu.

allah’ı tanımak için yaşıyorum. eğer yaşamasaydım onu tanıyamazdım. ona kulluk edemezdim. dolasıyla dünya zevkini de tadamazdım acısını da. başlıktaki sorunun cevabı bizim için kitapta da yazıyor zaten. inanmayanlar neden yaşıyor, ne için yaşıyor bilmiyorum. onu da onlar bulsun. o kadar arıyorlar sonuçta. *

bebeginiz dogar, kucaginiza alirsiniz o zaman anlarsiniz neye yasadiginizi. o zamana kadar yasayacaginiz hersey yarimdir. ilk bebeginizi elinize alin soru moru kalmayacak kafanizda hayata dair soz veriyorum.

çoğumuzun hayatımızın bir döneminde ya da kalıcı olarak içine düştüğü çukurdur. insana yolunu kaybettiren, nereye gideceğini, ne yapacağını bilemeyecek hale getiren birçok sebep olmakla birlikte ben bir tanesine değinmek istiyorum.

bildiğimiz gibi çocukluğumuzda, genellikle arkamızı birilerinin toparladığını bildiğimiz zamanlarda, mutlaka oyalanacak bir şeyler buluruz. bu zamanlarımızda pek sorumluluğumuz olmadığı için, risk almak zorunda kalmadığımız için ve özünde tercih yapmak zorunda kalmadığımız için girdiğimiz her yol, yaptığımız her eylem hazzını kendi içinde sunar. ne zaman büyürüz, artık adam olmuşuzdur, o zaman yolumuzu kaybetmeye başlarız.

her yaş, her dönem, kendi hayallerini, hayal kırıklıklarını, risklerini, sorumluluklarını da beraberinde getirir. söz gelimi üniversite tercihi yapacak, mimariye ilgisi olan bir gencin, derece yaptığı için hacettepe tıp fakültesini seçmesi gibi hatalar bir gün kişiyi çıkmaza sürükleyecektir. bu hataları da genellikle istemsiz yaparız ya da yapmak zorunda kalırız. istemsizliğin örneği budur; mimariye ilgimiz vardır ama sisteme ve çevremizin gücüne karşı koyamamışızdır. ikincisi, yani bir tür mecburiyet, hayallerimizle ilişkilidir ve insan genellikle buradan kopar.

bizi bir yolda tutan, hayatta amacı olan biri olmamızı sağlayan şeyler hayallerimizdir. hayallerimize bağlı kaldığımız müddetçe, bunun yollarını yapabildiğimiz müddetçe kimse bizi amaçsız biri yapamaz. hayat da tam burada görevini yapar; sizi sınar. söz gelimi hayali yurt dışına çıkıp tarihi yerleri görmek isteyen bir insanın karşısına ailesinin isteksizliği manevi olarak, kardeşinin de paraya ihtiyacı olması maddi olarak çıkar. daha önce bildiğimiz duygular(anne babanın üzülmesi, kardeşin zor durumda kalabilecek olması) ancak zevkini tahmin edebileceğimiz hayallerle karşılaştığında, zihnimizin karartmasıyla karşılaşır.

bu örnekte, yurt dışına gitme, merak ettiği, gerçekten istediği yerleri görme hayalinden mahrum kalan insanın bu hayalini gerçekleştirmesi için şartların bir daha hiçbir zaman oluşmadığını düşünelim. bu ve buna benzer ukdelerle kendimizi, özgüvenimizi kaybetmeye başlarız. evet, çoğu zaman böyledir; sevdiklerimiz iyi olsun diye sürekli olarak kendimizden kısarız. kendi hayallerimizden, kültürel, ekonomik, sembolik her türlü sermayemizi cömertçe tüketiriz. bir an gelir ve biliriz ki; hayallerimiz artık istediğimiz şeyler değil, yapabileceğimizi bildiğimiz şeyler olmuştur. hayat enerjimiz eskisi gibi değildir çünkü bizi heyecanlandıracağına inandığımız ama tam tadını alamadığımız için bildiğimiz olası hüzünlere, kalp kırıklarına feda ettiğimiz hayallerimiz başını alıp gitmiştir.

hayat böyledir işte. geleceğimizi müthiş kurgularız, hayal dünyamızı itinayla bina ederiz ve sonra parça parça yıkarız. bizim gibi korkakların işte böyledir sonu!

insanın önce kendisini bulması gerekiyor.

yeni nesil bir sendrom. çevremizde bu sorunu yaşayan insan sayısı bir hayli fazla. ben de bu kervana girebilirim.

sürekli arayıp duruyorsunuz ben kimim niçin yaşıyorum ? diye. oysa hayat kendini bulmak değildir , kendini inşa etmektir.