ne ile mutlu olduğunu bilmemek

mutlu olmak için ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. bazen öyle ki neden mutsuz olduğumu dahi bilmiyorum. bazen her şeyin anlamsızlaştığı, keyfinizin kaçtığı b*ktan bir duruma düşersiniz. o zamanlar napıyorsunuz?

"mutlu olmak için bir şey yapmalıyım" düşüncesinden kaynaklanan vaziyet.

bu yaklaşım insana mutlu olma vazifesi yükler ve her vazife/sorumluluk problem yaratır. realitede bunun bir karşılığı da yok. mutlu olmak rastgele bir eylem. nadiren yolda karşılaşılan bir arkadaş misali. kırk yılda bir sevdiğin biriyle ya da güzel bir olayla karşılaşınca "aa ne iyi oldu" dersin. ama her şeyi bir kenara bırakıp bu rastlantılara odaklı bir ömür de geçirmezsin. hatta düşünmezsin bile. o yüzden bunun peşinden koşmak mutsuzluk getirir sadece. mutlu olmayı hedefleyip mutluluk arayan biri mutsuz olur. böyle ironik bir şey.

mühim olan soru "niye mutlu değilim?" değil, "niye her boktan nem kapıp mutsuz oluyorum?" sorusunun cevabıdır. zira hedeflenen şey kronik şekilde mutsuz olmamak olmalı.

ne mutlu türküm diyene

"birçok insan, mutlu olduğunu bilmediği için mutsuzdur" demiş dostoyevski. bana kalırsa mutluluğun bir formülü vs. yok ancak sizi mutsuz eden her şeyden uzak durun yeter.

iman ve allah'a güven, ailenin ve sevdiklerinin sağlığı, tüm sıkıntılarında yanında ve arkanda olan dost ,kötülükle mücadele etme azmi ve kararı. bir de datlı ve kebap yemek. evet.

#2840497 demek istediklerim var.

ekonomi çöp.
eğitim sistemi çöp.
refah yok.
gençler mutlu olamıyor.
çocuklar okulu bırakmak zorunda kalıyor.
babalar eve ekmek götüremiyor.
babalar intihar ediyor.
anneler ne yapacaklarını bilmiyor. pazardan çürük meyveleri ağlaya ağlaya topluyor.
her gün taciz, tecavüz.
kadın cinayeti.
öğrenciler canlarına kıyıyor.

ama gel gör ki ne mutlu türküm diyene! ortada mutlu türk yok ulan?

konuya dönersek şayet: ne ile mutlu olmadığını bilmemek hallolur. önemli olan 'bilememek'.

eğer bahsedilen başlık kişinin özü ile alakalıysa, kişinin kendisini sürekli olumlu tutmasını öğrenmesi bir hayat alıyor. her şeyin bir öğrenimi olduğu gibi, kişinin kendisini sevmesi ve kendisiyle barışık yaşarak, mutluluğu kendi içinden sağlaması hayat boyu öğrenilecek bir ders. kapitalizm'in hüküm sürdüğü dünyada, bireyin kendi özü ile uzun vadeli mutlu kalabilme olanağı yok çünkü dışarıdaki dünyada var olmak zorundasınız. yaşam kaygınız, sizi tanımadığınız bir sürü insanla iletişim kurmaya- onlara katlanmaya itiyor. kendinizle iletişiminizin arasına başka insanlar karışmaya başladığı noktada, salt huzurdan ve mutluluktan bahsedemezsiniz. ya bir dağa taşınıp, ekerek ve biçerek %100 izolasyonla yaşayacaksınız ya da çok zengin olup, kimseyle muhattap olmadan hayatınızı idam ettireceksiniz. aksi halde, yaşamın gerekliliği olan " parayı" kazanmak için dışarıda geçirmek zorunda olduğumuz vakit, iç huzurumuza şarjörü boşaltıyor.

başlık adına konuşursam; türkiye'de, insanları bunun için suçlamak hatalı bir tavır olur çünkü insanın neyden mutlu olduğunu anlaması için ona her koşulda şans ve olanak tanınması gerekiyor. türkiye gibi artık olanakların dibe indiği bir ülkede, insanın kendi tutkularını bulması; bulsa dahi peşinden gitmesi çok zor. günün sonunda hepsi minimal ya maksimal, düzenli bir bütçe ayrımı gerektiriyor çünkü.


bedelini maddi anlamda ödeyemediğiniz hiç bir şeyin parçası olamazsınız ve dünyada her sektör- her spor dalı, aklınıza gelebilecek her şeyin bir topluluğu var. o topluluğa dahil olmanında belirli bir standardı var. dolayısıyla tutku dediğiniz şey evinizde oturarak, 0 bütçe ile yönetebildiğiniz bir şey değil. amerika'da ya da avrupa'da yaşıyor olsaydık, bu başlığın altına çok daha farklı şeyler yazabilirdim ama türkiye için çok zor.

ne mutlu türküm diyene...hopppppp