neydi gözlerindeki

nefret değildi gözlerindeki.
yeşilin ardına saklanmış korkularını,
istemsiz gerilen yüz kasları ile gülücüğe dönüştürmekti niyeti.
gülemedi.
ağlamadı da,
izin vermedi güçlü görünme zaruriyeti.
öyle ya,
sevilmek kudret iken,
sevmek acizlikti.
oysa güçlü olmalıydı aslan yeleli kedi.
bu güç sevdasına, masumiyetini yedi.
ne masumdu artık nede kudretli.
kendi kibrine av oldu aslan yeleli kedi.
merhamet değildi gözlerinde ki.
biliyordu, merhamet eğilmeyi gerektirirdi.
o eğilmeyecekti!
dik durmalıydı kibri.
kirpikleri gözkapaklarında gerili birer ok gibiydi.
tetikte bekliyordu,
tatlı canı yanmasın diye, can yakacaktı belli..
aşk değildi gözlerinde ki.
aşk, kudreti hibe ettirir maşuğuna.
o’na aşk değil, kudret gerekti.
kudret acize gerekti.
korkan aşkı asla bilemeyecekti.
aşk, önce kendinden geçmekti.
aşk güçlü görünenin değil,
güçlünün gizli cevheriydi.
bir damla yaş dökmekten korkan gözleri,
ilk esintide savrulacak bir kaç gülücüğü seçti.
ne acı ki,
mutlulukta değildi gözlerindeki.
yeşilin ardına saklanmış korku,
her hissi zan altına almış kuşkudan başka bir şey değildi,
gözlerimden kaçırdığı gözlerindeki..
zamiri