normal sözlük yazarlarından uydurma diyaloglar

seneler önce yazdığım bir tane:

— şemsi paşa pasajı'ndaki şahane şemsiyeleri şaşaalı şansölyemize şatafatı şiar edinip şölenle şey edelim.
— ney edelim efendim?
— şukulayalım.
— efendim?
— seni şövalye ilan ediyorum. bir de şaşı bak şaşır.
— seni gidi beni bilmez şam şeytanı!
— kendine gel, sesi büzüşesice köle. benimle nasıl böyle konuşursun?
— artık şövalyeyim, asıl sen rütbeni bil.

bu diyaloğun ilk kısmı gerçekte başıma geldi; kuşadasılı olan kısmı ve sonrasını uyduracağım.

arkadaşım: selam özgür. nasılsın, nerelerdesin?
ben: selam abi, iyilik sağlık, noolsun. davutlar'dayım. senden naber?
arkadaşım: davut kim?
ben: kaldığım beldenin adı davutlar.

buraya kadarı gerçekti, gerisi uydurmasyon.

arkadaşım: orası nereye bağlı?
ben: kuşadası'na.
arkadaşım: hmm, hangi tür kuşlar var orada?
ben: kuşadası da yer adı. aydın?
arkadaşım: kuşum aydın mı?
ben: yok, balık ayhan.
arkadaşım: senle bi rakı-balık yapma zamanımız gelmiş eski dost.
ben: telefonu daha zeki birine verir misin?

a kişisi: deniz suyunun tuzlu olması ne acı değil mi rüknettin?

b kişisi: evet şükufe. ama senin böyle yüzünü ekşitmen de çok tatlı.

geliyor gelmekte olan

edit: gerçi monolog oldu ama anladınız siz