normal sözlük yazarlarından yarım kalmış öyküler

bir daire etrafında sekiz harf çizip ortasına çiçek kondurdu. mezarın başında ritüelin bitmesini bekleyen kalabalık kızın gözyaşlarının yağmurla karıştığını düşünüyordu ama işin gerçeği kız ağlamıyordu. kızın şanslı olduğu aşikardı çünkü kimse annesinin mezarı başında ağlamayan bir kız çocuğu görmek istemez.

bir adam vardı. tükenmiş, ruhen ölü, karanlığa hapsolmuş bir adam. bir gece bir rüya gördü. bu rüya adeta karanlığı parçalayacak güçte bir ışıltıydı. adam ışıltıya aşık oldu. galiba bu sefer karanlıktan kurtulduğunu düşündü. ışık çok güzeldi, adamın ruhunun her zerresine zerk ediyordu.
ama kader vardı. her iyi şeye karışan, her rüyayı kabusa çeviren kader. yine sahne alacaktı.
adam kadere yine yenilmeye hazırlanıyordu.
baharda yağan yağmur sonrası toprak kokusu gibi, serin denizlerden gelen ferahlık gibi, kar taneleri gibi saf temiz olan o rüya artık kaderin elindeydi.
olmadı. adam rüyalarının en güzelini gördü ama kader yine kabusa çevirdi.
olmadı.
yarım kalan her hikâye gibi adamın gördüğü, yaşadığı, aşık olduğu bu rüya da yarım kaldı.
olmadı.
kader yine yapacağını yaptı.
olmadı.

okuldan gelip eve girdiği anda mavi önlüğünü ve beyaz yakasını çıkartıp fırlatmış, kunduralarını ayağına geçirdiği gibi sokağa çıkmıştı. tıpkı arkadaşları gibi onun da başka bir ayakkabısı yoktu zaten. spor ayakkabı lükstü. yine de çocuklar buna aldırmıyor, çamurun içinde büyük bir aşka top peşinde koşuyorlardı. birinin annesinin yaptığı salçalı ekmek, hepsinin öğünüydü. hiçbiri diğerinin ırkını, mezhebini bilmez ama bunu sorun etmezdi.

sokaklarda su ve simit bile satmıştı küçücük yaşında. ama bir hayali vardı. neredeyse her çocuk gibi o da futbolcu olmak istiyordu. babasının onu bu hayalden uyandırması çok sürmedi...

.........

belediyede çalışmaya başladı. ne belediye işinden ne de futboldan zengin olup dünyasını değiştiremeyeceğini anlamaya başladığı zamanlar yolu bademcilerle kesişti. evine gitti. eşinin yüzüklü parmağını tuttu, gözlerinin içine baktı "hanım" dedi ve ekledi, "seni saraylarda yaşatacağım". bunca zaman sahip oldukları tek şey olan o yüzüğe bakan eşi inanmasa da gayri ihtiyari tebessüm etti. olacakları nereden bilebilirdi...

gözlerinin ışığı idi benim güneşim,
ellerin idi benim hayat ile bağım,
gidelim deseydin dünyanın diğer ucuna giderdik,
tek istediğim hadi gidelim demendi. demedin.
hayat ışığım söndü,
ellerim hissisleşti,
kalbim bu kadar başka bir şey acıtamazdı,
hikayemizi yarım bıraktın, beni bitirdin.

hiçbir şey yarım kalmış değil kaderimize ne yazıldı ise onu yaşıyoruz. bizim için hayırlı olanı en iyi allah bilir, bir şey yarım kaldıysa bizim için hayırlı olmadığı içindir.

aslına bakarsanız tüm hayatlar, hayatlarımız ... hepsi birer yarım kalmış, çoğu en beklenmedik yerinde bitirilmiş öyküler olarak kalacak.. herkes kendince bir şeyler diyecek, anlamlandıracak belki.. ama bir tek yarım bırakıp gidenler bilecek, asıl anlatılmak istenen ve olması istenen öyküyü.. kim bilir..

"trafoya giren farenin üzerindeki keneleri gördün mü" diye sordu ahmet oturdukları kaldırımda dizlerine ellerini koymuş, gözleri trafonun demir kapısında.
"hani nerede be?" dedi selma.
"bak kapının altında bir üç santimetrelik boşluk var, çöp tenekesinin oradan fırlayıp girdi içeri."
" iyi de keneleri nasıl gördün, fareler hızlı hareket eder."
"aslında görmedim" dedi ahmet, o sırada ayağa kalktı, sağına soluna baktı araba geliyor mu diye. "iki saattir konuşmuyorsun benimle. belki dikkatini çekerim diye yalan söyledim." dedi ve adımını attı caddeye.
"hey, ne yapıyorsun? içeri girme sakın." diye bağırdı arkasından selma ve sonra kutu kolasından bir yudum aldı.
küçük sarı trafo binasının önde iki büyük demir kapısı vardı ve bir el girecek kadar altlarına boşluk. mahallenin delikanlıları ama biraz anarşist olanları her gece bu iki kapı üzerine sprey boyayla çeşit çeşit şekiller çiziyordu. o kadar üst üste çizilmişti ki her şey, avrupa'da bir sanat galerisinde, modern sanat adı altında, tablo olarak sekiz bin beş yüz altmış beş dolar, otuz iki sente satılabilirdi. burada ise eğlenceden öteye gitmiyordu.
ahmet, elini rengarenk kapıya dayadı. kilidi incelemeye başlamıştı ki ayaklarının dibindeki hareketle dikkati dağıldı. çöp tenekesinin oradan çıkan yirmiye yakın fare sıra halinde kapının altındaki boşluktan giriyordu.
"ıııyyy çekilsene oradan!" diye bağırarak caddeyi geçip ahmet'in yanına geldi selma.
"içeride bir şeyler oluyor bence"
"ne olabilir ki?"
"bilmem belki fareleri avlayıp onları denek haline getiren bir adam içeride zehirli peynirlerden bir dağ yaratmış ve işkence etmek için fareleri torbalara dolduruyordur."
izmir'de ağustos ayının sıcağında kokuşmuş zehirli peynir dağı fikri ve görüntüsü yüzünden selma'nın yüzü mide bulantısından limon oldu.
içerideki jeneratör tıslamaya başladı. iki çocuk da kulaklarını grafitili kapıya dayadı ve bir şeyler duymayı umarken selma sandaletlerinin üzerinde bir şeyler hisseti. saniyeler içinde ayağının üzerine yapışmış fareyi atabilmek için tepinirken çığlıkları caddeden geçen arabaların sesini bastırıyordu.

henüz hesabını yapmadan kelimeler ağzından çıkarak kendi başına yol almıştı bile.
yan yana duruyorlardı.
bir kaldırımın kenarında, trafiğin gürültüsü, kırmızı ışıkların bir yanıp bir söndüğü sarıların ifadesiz kaldığı tam bir şehir kavşağı. mecazi anlamda bir kavşak olsa diye düşünüyordu kelime karşı tarafın zihninde etkisini yaratmaya başladığında.
sen ne dediğinin farkında mısın? diye sordu kadın.
gayet farkındayım. dedi ellerini saçlarına götürerek.
yan yana duruyorlardı. trafik ışığı yeşile dönmüş. sinirli sürücüler birbirlerine korna çalma aşamasına geçmişti.
kadın bu sefer bütün vücudunu döndürdü adama doğru. adamın da aynı şeyi yapmasını bekledi. ama adam yeşilden sarıya geçmesini bekliyordu ışıkların. küçük oyununu kendi başına oynamaya devam edebilirdi.
ani bir frenle sarıyı gören ilk araba durduğunda açık camlarından bir şarkı bağırıyordu.
… bu atlar çok hain, eşekler daha iyi, bu eşekler daha iyi….
eşek miyim lan ben diye sinirlendi adam ve kadına döndü.
evet, boşanmak istiyorum.

küçük melez koyunun portakal ağacı dibinde o akşam uyumasına hiçbir koyun ses çıkarmadı, sürünün çomarı uzaktan olan biteni izlemek için bir gün öncesinden uykusunu tam almıştı ve portakal ağacının tam çaprazına konumlanmıştı. gecenin rüzgarı portakalların kokusunu öbek öbek karların üzerine sindirirken gözlerini açık tutmaya çalışıyordu çomar. çitlerin dört bir yanına yerleştirilmiş büyük hoparlörden ince bir müzik kokuyla birlikte yayılırken çomar bir anlığına daldı ve işte o göz kapamasıyla birlikte bizim küçük melez koyunun değişimi başladı.

şerruh, sabahları aynaya bakmaktan nefret ederdi. aynadaki adam, ona ait gibi görünse de, sanki başkasının yüzünü taşırdı. alnının üst kısmında saçların arasındaki ince yol giderek otobana dönüşüyordu. “kel değilim, sadece... seyrek,” diye mırıldandı, ama aynadaki adam onunla aynı fikirde değildi. o adam, saçlarını öne tararken gözlerinde bir tür sessiz kabulleniş vardı.

bir de göbek. artık sadece düğmeli gömlek giyebiliyordu, çünkü tişörtler midyesini ortaya seriyordu. kendini bir balinanın karaya vurmuş hâli gibi hissediyordu: kıpırdasa hantal, dursa çirkin.

şerruh artık bilinmezlik yaşındaydı. ne gençti ne de yaşlı. hayatın tam ortasında olması gereken yaştaydı ama kendini hep başlangıçta kalmış gibi hissediyordu. yarı okunmuş bir kitap gibi. kimse sonunu merak etmiyordu. bir editör, “bu hikayede sürükleyicilik yok” deyip kenara fırlatmış gibiydi onu.

işe giderken bile adımlarını sürüyerek atardı. metroda genç insanlar dinç ve parlaktı; kulaklarında müzik, gözlerinde umut. şerruh’un tek müziği, başının içinde dönüp duran cümlelerdi:
“ne zaman bu hale geldim?”
“hiç mi başka bir hayatım olamazdı?”
“kilo versem, her şey değişir mi?”

bir sabah, aynada tuhaf bir şey fark etti. yüzü aynıydı, evet, ama gözlerinde bir kırılma vardı. sanki biri içeri sızmış, yerleşmişti. umutsuzluk adını taşıyan, ağır, gri bir misafir. “artık yeter,” dedi şerruh, ama bunu gürültülü düşünmekten öteye geçemedi.

o gün öğle arasında bir parkta oturdu. çevresinde koşan çocuklara, yürüyen çiftlere, bankta kitap okuyan birine baktı. hiçbirinin onunla alakası yoktu. ama sonra bir köpek geldi. çamurlu patileriyle pantolonuna bastı, zıpladı. sahibi koşarak geldi, özür diledi.

“adı miskin,” dedi kadın, gülerek. “biraz fazla enerjik.”
şerruh, gülümsedi. belki ilk kez o hafta içinde. “benim adım da şerruh. pek enerjik sayılmam.”
kadın güldü. “güneş bile her sabah yeniden doğuyor. siz de öyle yapabilirsiniz.”

kadın gitti. ama sözleri kalakaldı. şerruh aynada hala aynı adamdı: saçları dökülmeye yakın, kilosuyla barışamamış, içi kırık. ama gözlerinde, bu sefer, minik bir kıvılcım vardı.

belki sabahları aynaya bakmak yine zor olurdu. belki kel olurdu. belki kilo veremezdi. ama o gün, bir köpeğin çamurlu patisiyle başlayan şey, onun içine bir cümle bıraktı:
“bu hikaye bitmedi.”

geçen gün çok içmişti gözlerini açtığında önündeki silüetin bir elinde ipiyle kuşağı vardı diğerlerini karanlıkta seçememişti.

karlar yıkılmış binaların molozlarının üstüne ince bir beyaz örtü kapatmıştı, sokak boyunca uzanan örtünün üstünde kalan ayak izlerinin arasında pembe yarısı yanmış bir oyuncak ayı duruyordu, postalların altında ezilen kar sesi eşliğinde sakin adımlar ile bir adam oyuncak ayıya doğru ilerledi ve ayıcığı yerden aldı kısa bir süre inceledikten sonra molozların arasından ona doğru bakan bir çift gözü fark etti, yavaşça belinde asılı duran tabancasını çekti ve molozlara doğru ilerledi

hangi öykümüz tamamlandı ki? bizler tarihin kendini tamamlayamamış / gerçekleştirememiş çocuklarıyız. melankoliye vurmak istemem fakat her hevesimiz kalmış yarıda. ya hayat bizi anlamamış ya biz hayatı. bu yüzden inadına gülmelerimiz. elimizde bir o kalmış. o da olmasa delirirdim.

#3514907

bu entry'de de az önce belirttiğim gibi; çaya batırılmış püskevitim konuma ulaşamadan infilak etti...
böyle bir tat kaçması, böyle bir; şuncacık zevkimiz bile yarım kalıyor hissi... üzgünüm.

tamamına erdirin inş. hepsini okumaya kalksam bir ton son yazıcam zihnimde şimdik yorgunum belki bir ara okur hepinizin yarım kalmış öykülerine alternatif sonlar yazarım ama unutacam bu yazdığımı da ve öyküleriniz yine yarım kalacak.

ilkokul 2. sınıf...

şerruh, yaşına bakmadan orta yaş krizi yaşıyordu. saçlar çoktan terk-i diyar etmiş, alnı değil, adeta geniş bir ova gibi parlıyordu. göbeği ise o siyah ilkokul önlüğüne isyan edercesine ileri çıkmıştı, düğmeler her an istifa edip patlayacak gibiydi daha önce birçok defa olduğu gibi.

ama kalbi... ah o kalp o minik kalp.
minik kalbini çarpıtan, sınıfın prensesi: elif

elif örgülü saçlarınının uçlarına beyaz kurdele takar ,s harfini peltek söyleyen şerruh'a gülümserdi.

ve işte bu gülümseme, şerruh’un kaderini mühürledi.

bir gün öğretmen, çocuklar, isteyen şiir okuyabilir ama kendiniz yazacaksınız deyince, şairliği tutan şerruh’un sadece eli değil, göbeğide havaya fırladı.

parmak kaldırırken hafif denge kaybı yaşadı ama toparladı.
gözü elif’de…
bu bir romantik şiirle biter, diye düşündü ilkokul 2.sınıf romntizmi ile.

şiiri tahtaya çıkıp okumaya başladı:

kelebek uçar çiçeğe konar,
sen gülünce kalbim donar...
ay ışığında gözlerin parlar,
ben seni görünce hop hop zıplar...

tam zıplar kelimesini söylerken, bu romantik anı vurgulamak için küçük bir zıplama yaptı.
ama hesaba katmadığı bir şey vardı: göbeğinin momentumu.

zıpladı.
ayaklar havada hafifçe birbirine dolandı.
dengesi bozuldu.
ve...
pat! göbeküstü yere....


ama asıl acı olan düşmek değil, okuduğu kağıdın düşerken göbeküstü düşen şerruh'uh tam totosunun üzerinde kalmasıydı.

tüm sınıf bir an sessiz kaldı. sonrası ise kara mizah bir ingiliz komedisi gibi kahkalar

tenefüs zamanı gelmişti. elif'in yanına giden şerruh'un kalbi ve göbeği pıt pıt atmaktaydı o göbek zaten hep açlıktan atardı.
elifle konuşurken elif fısıldadı şerruha:
şiir güzeldi ama çok komikti..
şerruh umutlandı.

ama bir sonraki ders cebine sakladığı çikolatanın erimesi ve eline yüzüne bulaşmasından dolayı sınıf güldü. öğretmen de gülümsedi.

ama şerruh, o günden sonra “şiirlere fısıldayan çikolata adam” olarak anıldı. tabii ki 2 gün sonra "kola kutusuyla merve'nin kafasını hedef alan adam" olarak anılana kadar.....

bursa'dan gol haberi var...

köyün eteklerinde güzel bir meyve bahçesi vardı. mezarlığa giden patika yoldan bakıldığında, önce gürbüz elma ağaçları, sonra parlak kayısılar, ardından yemyeşil olgunlaşmış erikler, göz alıcı canlılıkta kırmızı meyveleri olan kiraz ağaçları göze çarpardı. bahçe, bekçiler tarafından korunmuyordu. korkuluk da yoktu. köylüler, "allah burayı favlarla koruyor" der, buna inanırdı. rivayete göre her gece şafak vakitlerinde elinde kiraz selesi ile gökten inen ve abdest aldıktan sonra bağırarak la isla bonita söyleyen favcı yenge...

merhaba mı demeliyim, hoşçakal mı? diye başlamıştı mektubuna....

ne desem bilemiyorum. bu mektubu yazarken önümde üç şey var: bir kalem, bir kâğıt, ve son bir lahmacun. hangisinden daha çok korktuğumu bilmiyorum ...

bu hayattan neden gidiyorum biliyor musunuz? çünkü simit 20 lira olmuş. ben bu evrende simidin çaya meze olmaktan çok daha pahalı hale geldiği bir gelecekte yaşamak istemiyorum. ha bir de, markete sadece yoğurt almaya gidip geri dönerken, kredi notum düşüyor ve kredi kartı limitim doluyordu. böyle bir düzende yaşamanın anlamı kaldı mı sizce?

intihar etmeye karar verdim, ama o kadar kararsızım ki, kendimi bile yarı yolda bırakabilirim. dün camdan atlamaya niyetlendim, sonra fark ettim benim evin en yüksek penceresi ile alçakta . en iyi ihtimalle topuklarım kırılır. ve ben bu hayattan kırık topuklarla yürüyemem.

insan bazen neden doğdum diye soruyor kendine. ben de sordum. cevap alamadım. sadece bir rüzgâr esti ve karşı apartmanın kedisi bana tükürdü. evrenin cevabı buymuş meğer.

bu dünyadan giderken arkamda bir miras bırakmak istiyorum: dolabımda yarım kalmış bir nutella ve 3 adet tuborg kırmızı var. onları lütfen benim gibi sabahları hayata küs uyanan birine verin. ve biri benim sözlük hesabımı devralsın, zira tek ücret ödemediğim yer burası.

son olarak: beni hatırlamak isteyen olursa, profil fotoğrafımı bronzlaştırıp salonun en görünmez köşesine assın. çünkü ben zaten hayat boyunca hep göz ardı edilen köşelerdeydim.

dünya, sana son sözüm şudur:

ben seni sevdim ama sen beni kahvaltıda ekmeğe sürüp yedin....

hoşça kal… ya da kalma. ne halin varsa gör.

sevgilerle,
sözleri ile bitirmişti mektubunu ne olur ne olmaz bilinmez ...
son sözleri elvada ya da düşüp topuklarını kırma...

erkan elektarlar goltuğun altında kalık beni ara...