normal sözlük yazarlarının ilk bisikletleri

"hayat bisiklete binmek gibidir. dengede kalmak için, hareket etmeye devam etmen gerekir." demiştir einstein. bisiklet, hepimizin hayatında büyük önem arz etmekle birlikte çok farklı duygular oluşturmuştur. özellikle çocukken sahip olduğumuz ilk bisiklet, ilk pedallar, ilk yokuş, ilk fren, annenin-babanın bisikletinden elini çektiği ve özgürce sürdüğün ilk an... tarifi imkansız duygular uyandırıyor hala. bu başlığı açma nedenim de yazarların ilk bisikletlerine dair duygu ve düşüncelerini merak etmekle birlikte, ilk bisikletlerini hatırlıyorlar mı? nasıl bir şeydi? merak ediyorum.

benim ilk bisikletim bianchi markaydı, arkasında 2 tane destek tekeri olmakla birlikte, halk arasında "4 tekerli" diye adlandırılan modeldi. babam o dönem kız kardeşime altın almıştı, bana da bu bisikleti getirmişti. ikisinin fiyatı o dönem eş değerdi. hiç unutmam, babam omzunda o bisikletle kapıda göründüğü an, o bisikletin benim olduğunu bilmiş ve heyecandan ne yapacağımı bilmemiştim. e sonuçta ben de büyüyor, bisiklet sahibi oluyordum. belki de babam ve annem bir gün bisikletimden ellerini çekerdi ve ben de özgürce sürebilirdim...

hiç bisikletim olmadı. içimde kaldı zaten. her bisiklet hikayesini okurum.

kırmızı bmx

bisiklete binmeyi üniversite dönemindeyken ilkokula giden kuzenimin bisikletinde öğrenmiş, sonrasında arkadaşımın bahçeye bıraktığı bisiklet ile geliştirip ilk kazasını yapmış bir bisiklet tutkunu olarak otuzumdan sonra alabildiğim ilk bisikleti de yeğenime kaptırdım. haydan gelen huya gider misali.

denge sorunu yaşıyordum. bir süre sonra fobi haline geldi. ben de kullanmayı bıraktım.

hiç olmayandır.
dört çocuklu memur ailesinin 80'li yıllardaki ilk çocuğu olmanın mahzun yanı.
tolstoy gibi 60 yaşımda o işi de halledeceğim.

mavi bir bianchi.

napalım zenginlik işte. sonra çalındı, sonra çalan çocuğu dövdük.

sitede oturduğumuz zamanlar (7) herkesin vardı bir tane bisikleti, bana da babam hep önümüzdeki ay alıcam, sabret der dururdu. bir gün dedem aşağıya çağırdı beni, indiğimde sapsarı civciv yavrusu gibi bir bisiklet buldum. hiç durmadan, günlerce sürmüştüm 4 tekerlekliyi. neredeyse bir yıl sonra iki tekere düşürdüm keratayı, babam bir gün dizlerimdeki morlukları fark edip kömürlüğe kitledi. bisiklet sürmek o gün bir çocukluk hatırasına dönüştü.

pembeydi, markası ümit’ti sanırım. nasıl almıştık pek hatırlayamıyorum ama hediye olması lazım, ya dedemden, ya ananemlerden. ilk gördüğümde çok sevinmiştim.
abim bisiklet sürmeme yardım ederdi, 4 tekerlekli sürerken bile arkamdan koşardı ki düşersem tutabilsin. 10 yaşındaydı ben bisiklet sürmeyi öğrenirken, o yaşta bir çocuk arkadaşlarıyla oynamaktan vazgeçip 1, 1.5 hafta kardeşi bisiklet sürebilmeyi öğrensin diye çabaladı. hakkı ödenmez.
gün geldi 2 tekerini çıkardık bisikletimin, ben korkmuştum ama babam beni ikna etmişti. cesaretli olmamı söyledi. ilk 2 tekerlekli şekilde bisikletimi sürdüğümde duvara tosladım. babam ve abim yanıma geldi, cesaretlendirdiler. ben de yine denedim. çok düştüm, dizlerimi kanattım, ama sürebiliyordum ya o yeterdi. bir ara sokağımızda inşaat başlamıştı ve yerler toz olmuştu, sola dönerken kendimi yerde bulmuştum, en çok o zaman kanamıştı dizlerim.
sokak dar geliyor diye abimle mahallenin bir kısmında dolaşmaya başladık, belli bir rotamız vardı ve gidip gelirdik. hep yanımdaydı. bir keresinde bir dedenin yanından geçerken ekmek poşeti bisikletime takılmıştı ve ben bir süre duramamıştım. sonra dededen özür diledik, çok utanmıştım o zaman.
abim arkadaşlarıyla oynarken canım sıkıldı, yalnız başıma caddeye bakan sokağa çıkayım dedim. arada böyle gizlice kaçamaklar yapardım. * sokaktan geçerken benim yaşımda bir oğlana çarpmıştım. annesi bana bağırmaya başladı, o kadar çok korkmuştum ki. karşısında çocuk yokmuş gibi acımasızca bağırdı, abim duydu sesleri geldi yanıma, aldı beni, anneme söyledik, annem o kadınla konuşmuştu. bana ailemden hiçkimse kızmamıştı ve bu beni rahatlatmıştı, ailem bana kızmıyorsa bir suçum yoktu demek ki.
şu an dışarı çıkıp özgürce bisikletimi süremiyorum ondan çocukluğumu özledim. güzel günlerdi.

hiç olmadı. çünkü bisiklet kullanmayı bilmiyorum. öğreten olmadı. kamyon kullandım ama bisiklet kullanmayı bilmiyorum. iskandinavya'ya gidersem işim zor.

pembe bir bisikletim vardı. maalesef doğru düzgün sürebileceğim bir yer yoktu o yüzden her gün süremezdim ama sürdüğüm zamanlar çok mutlu olurdum.

türkiye gazetesinden kestiğim kuponlarla aldığım '' bisan '' marka bisikletti. ama her hafta bir tarafı arızalanıyor, dikenin üstünde bile lastik patlıyordu. öyle de kalitesizdi.

pembe bianchi picnic
evet küçükken gerçek bir premsestim .

hala içimdeki yaradır
küçükken mahallemizde ki herkesin vardı arkardaslarımın arkasına binerdim.
öyle durumumuz kötü de değildi babam alcam alcam derdi hep ama almadı benimde içimde öyle bir uktedir işte.

modelini bile hatırlamıyorum. bisiklet okuduğum hikayelerdeki bisiklet değildi çünkü. benim okuduğum hikayelerdeki bisiklet, bulutların arasında uçuyordu. düşündüm de baya manyak bir çocukmuşum. nereye uçuyorsun bisikletle, oldu olacak jet motor da taktırsaymışım.

ilk bmx şimdi specialized

çok afilli bir bisikletti. henüz binmeyi bilmiyordum. anacım beni öyle bir dövdü ki 2 dakika sonra öğrenmiştim.

kemik jant bmx (abimden kalan)

(bkz: pinokyo)

3-4 yaş civarı sahip olduğum, üç tekerli ve sepetli bisikletti. tüm detayları aklımda değil ama sepetine meyve vs koyup, yiyerek dolaşmaktan çok zevk alırdım.