normal sözlük yazarlarının ilk aşkları için yaptıkları

hayatımızda ilişkide en fedakar olduguz zamanlardır. ben hep 2 durak önce iniyordum yolun köşesine kadar beraber yürümek için.

76 sayfalık şiir kitabı yazmak

yazdığı şiirleri okuyup yorumlamıştım.

sabah 45-50 dakika yürür evinden alır, daha sonra 45-50 dakika daha yürüyüp evine bırakırdım. şimdi bir çocuğu var(mış)

16 yaşımda istanbul’dan kalkıp bolu’ya gittim. şimdi iki çocuğu var sanırım, mutluluğu daim olsun.

hiç bir şey yapmadım çünkü yoktu.

seyretmekten başka bir şey yapmaya fırsatım olmadı. sadece seyrettim bu ulvi varlığı, sadece...

hayat bilgisi dersine girmemiştim.

çocukluk aşkı diyelim. babamın asker arkadaşının kızı. benden 3 yaş büyük. selin adı. geldiler bizde 1 hafta kaldılar ben o zaman 6 yaşındayım. kestane saçları, bal gibi gözleri vardı. bir de üzerinden saçlarının renginde ki vintage yün boğazlı kazağını çıkarmazdı hiç. annesi banyo yaptırmıştı ona. salonda saçlarını tararken arkasından masumca izliyordum onu oturup. kardeşim yaramazdı, o dakikalarda atarisini kırmış kızın. üzülmesin diye benimkini vermiştim ona. o an elimden atariyi alırken ki bakışının hissettirdiğini 29 yıldır başka bir kadın hissettiremedi henüz. hayatım boyunca ilk ve son kez bir eylül haftasında görmüştüm onu ve sadece 1 hafta... şimdi nerede, ne yapar bilmiyorum.

öyle çok ekşınlı şeyler yapmadık sadece sevdik.

gerizekalı ve takıntılı olduğum minik yaşlarımda bakireliğimi kendim şey etmiştim (benimle sevişirse aklı ben de kalır ve taşınmazmış ama sevişirse onu şikayet edebilirmişim benim bozmam lazımmış ve ben de salak mısın sevgilim desem de yapmıştım) belki o zamanki şahsıma saygısızlık olucak ama aşık değil takıntılı idim ve kızlık gitti eyvah diye değil daha vasıflı bi şekilde gidebilirdi diye üzüldüm bu arada o iş olmadı muhterem şahısla :y hem ağlamış hem gülmüştüm

arı maya silgimi vermiştim de ikinci gün kaybetmişti. sonra balkoninsani neden aşka inanmıyor bilmemne.

aşkımı itiraf dahi edemediğim için yeni sevgilisine doğum günü hediyesi seçmesine yardım etmişliğim vardı.

ilk aşkım son aşkım oldu daha ne yapayım hep ilk olarak kalacak hep son olarak kalacak.

1 sene sonra edit: bu ifade bana biraz abartı gibi geldi.

hoşlandiği kişiyle arasını yapmak için uğraşmıştım

16 yaşında yaşadığım şehirden bilmediğim bir şehire onun için ailemin haberi olmadan gitmek

önceden bir zaman, onu biraz daha görüp, onunla konuşabilmek için bir okul çıkışı kendisiyle beraber 1 saat yol gidip evin yolunu şaşırmamdır. ondan 3 durak önce inmem gerekiyordu aslında. bana neden inmediğimi sorunca ise: "benim de orada işim vardı" dedim ve onunla aynı durakta ininceye kadar eşlik etmeye devam ettim.

o eve gitmeden önce biraz kordon boyunca yürüyüp biraz daha konuştuk. birbirimize "sonra görüşürüz" demeden önce, en son birazcık da deniz kenarına oturup biraz daha konuşmaya karar verdik. aradan 15 dk civarı bir süre geçtikten sonra bana ne anlattı biliyor musunuz? "sevgilisiyle olan kavgalarını". orada, sevdiğimin yanında onun üç yıllık sevgilisi olduğunu öğrendim. akşam olana değin onu teselli ettim, dertlerini dinledim. umarım onu birazcık da olsa içini ferahlatabilmiş, bir nebze mutlu olarak eve dönmesine yaramışımdır diyorum şimdi...

veda ettikten sonra evin yolunu tuttum. tam ben giderken bir bulut üzerime doğru ağlamaya başladı, doğa ana bile bana üzüldü sanıyorum.

ben hiç aşık olmadım.ama ana okulda bir çocukla sevgili gibiydik ve sürekli bizi partner yapıyorlardı.(öğretmenler dahil) eğer ki partner olmuyorsak ağlayarak ikna etmeye çalışıyordum öğretmenleri.

soğuk davranmak,kaba davranmak

bütün hayallerimi paylaştım artık bi hayalim yok.