nota bilmeyen müzisyen

bir sürü gereksiz matematiksel süreçleri ezberlemeyen, içinden, kulağından, kalbinden ne geliyorsa onu basan müzisyendir. "aaaa
orda mi minör bastın bak makamdan (gamdan) çıktın" diyene çok da "ekim"deydi der geçer.

(bkz: jimi hendrix)

aslında biliyordur fakat bildiğinin nasıl ifade edildiğini bilmiyordur. müzik teorisi, seslerin uyumunun sistematiğe dökülmüş halidir. seslerin uyumunu bilen dolaylı olarak teoriyi de biliyordur.

müzisyen denilebilecek bir seviyedeyim, çaldığım enstrümanlar da var. ancak notasyon kısmında zayıf biriyim, gerek uzmanlaşmadığımdan gerek üzerine düşmediğimden. açıkçası kulağına oldukça güvenen biriyim ancak tam anlamıyla nota okumayı bilmediğim için müziği anlamıyormuşum gibi hissettiğim oluyor ara sıra.
yakın zamanda üzerine düşeceğim, umarım.

7 nota var kaç beste yapılabilir ki diyen müzisyendir.

(bkz: deli vahit)

kerry king bir zamanlar bunun şovunu yapıyordu sonradan öğrenmiş midir bilmiyorum.

bir itirafta bulunmak isteyen müzisyendir.
bundan yıllar önce canım çok sıkılıyordu. 17 yaşındaydım ve küçükken kendi kendime çaldığım orgum dışında bir müzik tecrübem yoktu. ama işte aklımda her gece her gece alıştırma yapıyordum. duyduğum müzikleri acaba havada bir piyano olsa nasıl çalardım, şu anda hangi tuşa basardım diye hayal ediyordum. uyumadan önce düşünülen şeyler mutlaka gerçekleşir.

lisede bir tiyatro oyunu oynamak istiyorduk ve çok kişi izleyecekti. çünkü bir öğretmenimin çocuğunun büyük bir orgu olduğunu biliyordum. derste anlatmıştı ve çocuk çalmıyordu bile. şimdi zerresini bulamayacağım bir özgüvenle çıktım ve bir org olsa ben çalardım ve bu müzikal gibi bir şey olsa ne güzel olurdu dedim. fikir herkesin çok hoşuna gitti. oyun yine oynanacaktı, aralardaki bazı yerlerde ben orgla eşlik edecektim. bir iki de şarkı söyleyecektim.

bahsettiğim okul bir okul ve çok az öğrencisi var. her sınıf 10 kişilik ve sınıfların şubesi bile yok. yani adı duyulmuyor ve sonradan da kapandı zaten. idareyle konuştuk ve dedik ki bizim okulun böylece adı duyulacak. burada ne güzel bir eğitim olduğunu düşünecekler. kabul ettiler.
öğretmenim oğlunun orgunu getirdi. çalarken zarar görmesin diye ses çıkarmayı bile geç başardığımı hatırlıyorum. ve sol elimi bir türlü dahil edemiyorum ama uğraşıyorum sürekli. sadece sağ elimle soloların hepsini çalıyorum.
sololar ne mi?
kafamdan uyduruyorum. okula hibe edilen kitaplar içinde notaların yazılı olduğu eski tozlu kitaplar bulmuştum. orda yazdığını iddia ettiğim notaları kafama göre çalıyordum. aslında yeni eserler çıkarıyordum ama kimse de böyle bir eser yok demiyordu çünkü onlar da bilmiyordu. arada farkında olmadan oryantalist ezgiler çıktığında hemen kendimi toparlıyordum. bu batı müziği gibi bir şey olmalı diye düşünüyorum çünkü şarkı isimleri ingilizce. argümanım bu.

ben 17 yaşında o sahneye çıktım. şehir merkezinde büyük bir sahneydi ve son anda vazgeçecektim. bir rehber öğretmen geldi ve bana dedi ki, herkesi tuvaletini yapmaya çalışıyor gibi hayal et.
tabi ben aynı zamanda bu iş ortaya çıkarsa neler olacak diye düşünüyordum. ve kazasız belasız bitti. güzel bir anımız oldu. işin acı kısmı bir müzik öğretmeni gelip beni tebrik etti. ben müzik öğretmeni olsam en azından sen ne çaldın orada diye sorardım. o da yetmedi, anlatamıyorum isimli şiire bir de beste yaptım. sürekli gözlerimi kısarak kağıtlara baktım. kağıdı çevirmem gerektiğini hissettiğimde çevirdim, bunu trt konserlerine borçluyum. kağıt çevirme süresini bile ortalama hesap ederek gittim. hiç kimse anlamadı ve alkışladı.
o gün giydiğim kıyafetleri hala saklarım. buradan hareketle iyi bir müzisyen olamadım, müzisyen bile olamadım. ama hayalimi gerçekleştirirken çaldığım eserlerin aslında o eserler olmadığını anlayan tek kimse de çıkmadı. hala notaya dökemedim ve öğrenemedim. ama hala o şarkıları duyabiliyorum.

(bkz: alaylı)