öğrenilmiş yalnızlık

yalnızlıktan kurtulamayacağına inanmak.

öğrenilmiş tutsaklıkta, çaresizlikte olduğu gibi, uzun süre esir kalmış bir hayvanın kafesinin kapısını açsanız da dışarı çıkıp kurtulabileceğine nasıl inanamaz ise,
öğrenilmiş yalnızlıkta da bankta otururken iki yanına iki kişi oturup sohbet etsemeye başlasa da, birazdan gideceklerine kesin gözle bakıp asla tekrar görüşemeyeceğini düşünür, ve tekrar görüşmek için en ufak bir girişim de yapmazsın.

bence.

sanki biri varken kesin huzurumu kaçırıcak birşey yapacak gibi hissettiğim için maruz kaldığım durumdur.

hep yalnızken gün gelir birini seversiniz. seneleriniz onunla geçer ve hiç beklemediğiniz bir gün terk edilirsiniz. sonra kabullenirsiniz. evet ölene kadar yalnız olacağım...

23 yaşında ve hayatında bir elinin parmağını geçmeyecek flörtleri olan ben için düşündüğüm durum. yalnız öleceğimi düşünüyorum..

öğrenilmiş çaresizliklikle aynı durumdur.

ezel dizisinde temmuz isimli bir katil karakteri vardı. küçük çocukları kaçırıp onları bir dolabın içine kitleyip istediklerini koşulsuz yapmaya başlayana kadar yalnız bırakırdı.

elbette bu örnek hem kurgusal hem de çok radikal bir örnek ama bir çok anne baba da bu kadar katı olmasa da disiplin adına benzer uygulamalara imza atıyor.

(bkz: bana vereceksin mum gibi yaparım valla)

toplumdan soyutlanmış kişiye özel bir yalnızlık türüdür.