okuduğun okulun yıkıldığını görmek

insana yaşlandığını hissettiren olaydır.
ilk aşkın ilk öpücüğün ilk kavgan ilk korkun ne kadar ilkin varsa hepsi yıkılır.
ağzında sigaranla hüzünlenerek seyredersin.

kocaeli/derince'deyim, sene 1999, lise 1 bitti. o yaz 17 ağustos 1999 gölcük depremi...

okulum yıkıldı o depremde. enkazını gördüğümde sanki bütün arkadaşlarım, öğretmenlerim o enkazda öldü gibi hissetmiştim.

yıllar sonra önünden geçerken şehir dışından gelen bir arkadaşa aha surada okudum diyecektim baktım yok. bir burukluk girdi içime sonra da çıktı. resmimizi asıp anılarımızı yasatacak değillerdi heralde. mis gibi anaokulu bahçesi olmuş ,sevindim.

arada bir youtube’a girip imam hatip binasının yıkılışını izliyorum ben şahsen, sarıyo.

okuduğum okulun binasını yıkıp yeniden yaptılar. yeni binasını beğenmemiştim. çocukların oynayabileceği bahçe kalmamış nesini beğeneyim.

okulun değiştirildiğini görmek kadar acı veren durumdur. okulumun yıkıldığına hiç şahit olmadım fakat değiştirildiğinde, anılarımın bir kısmı da değiştirilmiş gibi hissettim.
çünkü, o kapının önünde dikilir sohbet ederdik biz, girişler o kapıdan olurdu. koridorun sonunda kantin vardı ve biz o kantinden hiç hoşlanmadığımız yiyecekleri alırdık, şu an orası danışma oldu belki de. sonra, biz girişteki o masanın arkasına saklanıp okuldan kaçmıştık, şimdi o masa da kaldırılmış.

kim bilir koridorları ne yaptılar, boyadılar mı? sınıf isimleri mesela... eminim onlar da değiştirilmiştir. oysa biz sınıf isimlerini bile eğlence konusu yapardık. sınıf düzenimiz hele? kesin değişmiştir! neden ki, neden zaten yıllar geçtikçe anımsamakta zorlanacağımız anılarımıza dokunma ihtiyacı duydunuz? neden bıraktığımız gibi kaldığını düşünüp vicdanımızı biraz da olsun rahatlatmamıza ve anılarımızın zihnimiz dışında orada da muhafaza olduğunu düşünmemize izin vermediniz?

ilkokulum ve lisem yıkılmış ve yerine ebelik eğitim merkezi acilmis.zaten bitirdiğim ilkokul ve lise karsi karsiyaydi.çok sasirmis ve kizmistim.baska yer yok mu ebe eğitecek :/

99 depreminde görmüştüm, okulumuz yıkılmıştı ve oldukça sevinmiştim, şükür kurtuldum diye ama ertesi sene başka bir okula verdiler. çocuk aklı işte.

dokuz eylül güzel sanatları yıkıp bir ruhu bitirdi bedenini para karşılığında kiralayan kadınların çocukları. bir ruhu öldürdüler babası belirsiz çocuklar. lan bize yapılırmı bu dedik gece gündüz direndik ama fayda etmedi analarına zina yaptıklarım. bak yine sinerlendim ama yıllar sonra anladım ki sanat diye bişey yokmuş.
edit:anınızı sildiklerimdsfg

(bkz: yetmez ama evet)

karşısında dikilip izlemiştim. okulu değil çocukluğumu yıktı şerefsizler.

tek okulu değil beni de yıkan olay. köydeki okulumun hali içler acısı. orda 11 yılın anıları yavaş yavaş hafızamdan kaybolurken somut olarak da kaybolması çok kötü hissettiriyor. keşke eski okullar geri dönüştürülse. işe yarayan birçok kurum haline getirilebilir aslında.

ilkokulum imam hatip lisesine çevrildi.
ortaokul ve liseyi okuduğum binalar iki yıl önce yıkılıp yeniden yapıldı.
üniversitemi böldüler, benim fakültem yeni açılan üniversiteye geçirildi. binası da alakasız bir bölüm olmuş. fiziken yıkılmadı ama benim için yıkık.
eğitim hayatıma dair hiçbir şey kalmamış sanki.

benim de yıkıldığım andır.

okul ne ki, ben hocamın öldüğünü biliyorum, inan bana o daha zor.


insanı uyutmayan bir durum.

depremden sonra geldiğim şehirde yaşadığımdır.

yaşamakta olduğun yer enkaz. köksüz, dünsüz bırakmış deprem seni. çıkıp gelmişsin çocukluğunun şehrine.

caddelerinde sıralı ve mazinde yer etmiş her bina sana diyor ki: sen yok olmadın. bak burada şunu şunu yaşayan sendin.

sonra kişisel tarihinde en çok yer eden binayı, okulunu görmek istiyorsun. bildik sokaklardan yürümenin sarmalayan aidiyetiyle varıyorsun okuluna. tam başka bir şehirde bıraktığın enkazı silmek isterken ruhun... molozlar ve hafriyat var, gölgesinde neler neler yaşadığın ağaçların dibinde. cami yapacaklarmış diyorlar.

bakıyorsun, kendi kabrini ziyarete gelmişçesine gözünde yaşlarla. nasıl da ihtiyaç duyduğun o kökünün şahidi olan ağaçlar, bu defa senin kabrinin baş ucunda yükseliyor adeta. bedenin başka bir şehirde kurtulmuştu ama ruhunu gömmüşler başka bir şehirde. cami yapılacakmış mirasına.

beraberinde anılar da yıkılmıştır.
bir toz bulutu içerisinde sevinçler, hüzünler hepsi moloz olmuştur. artık yeni kişilerin yeni anıları olacaktır. bu da geçip gidiciliğe güzel bir örnektir.

içimi korkunç bir acı kapladı. attıldığım dünya, ilklerim, hislerim hepsi yıkıldı. liseye başladığım ilk gün güç toplamak için bir banka oturmuştum. bahçeyi tamamen görebiliyordum ve güneş tam yüzüme vuruyordu. yalnızdım tamamen. 4 yıl boyunca o bankta dostumla, hoşlandığım kişiyle ve defalarca tek oturdum. yıkıldıktan sonra gittim geriye kalan tek şey sanırım tamamen olan yalnızlığım.