okulun ilk günü

ister ilkokul, ister üniversite olsun kötüdür. insan yığınlarıyla mecburi sosyalleşmeler her zaman çan sıkar.

hayatım boyunca ilkokulun ilk gününü hiç unutmadım. aynı zamanda ortaokul ve lisenin de. ama ilginçtir üniversitenin ilk gününü de son gününü de hiç hatırlamıyorum. buna psikoloji de ne denir bilmiyorum.

akıl hastanesinden kaçmış bir kişiden farkı, okulu sevmeye başlaması mıdır, demek istediğim kişi.

okulun ilk günü okuldan kaçmayan var mıdır ki?*

t/ okulun ilk günü herhangi bir sebeple okuldan ağlayarak annemi istiyorum diye hunharca bağırarak kaçma eylemi.*

genelde şunlar olur: 3 ortalı büyük boy kareli ya da çizgili defter istenirdi lise 10 a kadar ya da öğretmen kendini tanıtır dersi anlatır ilk gün böyle geçer sonra gideriz kitaplarımızı kazan dairesinin yanından alırdık vb gibi

o günün gecesi doğru düzgün uyuyamazdım heyecandan.

dönem dönem değişiyordu ilkokulda gitmek istemezdim ağlardım okuldan kaçardım, annem çok uğraşmıştır canım ya. lisedeyken hiç bilmediğim bir yerde liseye başlamıştım kimseyi tanımıyorum ben burada napacağım diyordum sonradan alıştım ve en güzel günlerimi geçirdim. üniversitede o kadar çok olmadı ilk 1 hafta olmuştur sonradan alışmıştım.

benzer bir başlığa yazmıştım sanıyorum.
benden uzun boylu kızı abla sanmıştım aynı sınıftaki kız sarılmıştım ya korktum ilk gün çok oysaki sürekli okula gitmek istiyordum heves ediyordum salakmısim o kiz hic korkmuyordu misal hsjsjs.

ama bu hissi bilirim. hayvan gibi uçak fobim var ve yanıma denk gelen kız bana sarılıp ağlamıştı salya sümüktü kollarım ve kendimi onu teselli ederken buldum. ben korkuyorum kızım naptın demedim içimden o an bir anaçlık bir böyle deli yüreklilik yükleniyor bir başkası size muhtaç kaldığında insan değişik bir varlık.